Απαιτείται οριστική λύση

Στην πολιτική και στην πολιτική πράξη δεν υπάρχουν θέσφατα, λόγοι θεϊκοί ή ανθρώπινοι με απόλυτη ισχύ, που εξαναγκάζουν για το ένα ή το άλλο. Αυτό υποστηρίζουν οι πολιτικοί οι οποίοι, με γνώμονα αυτή την τοποθέτηση, μπορούν να αλλάζουν απόψεις, πολιτικές, ασχέτως των αρχικών τους δεσμεύσεων και προγραμματικών συμφωνιών.
Στην οικονομία από την άλλη πλευρά υποστηρίζεται ότι για τη δημιουργία ενός θετικού κλίματος, απαιτείται σταθερό πλαίσιο κανόνων, στο οποίο θεμελιώνονται οι αποφάσεις των παραγωγικών φορέων, των εργαζομένων και των καταναλωτών.
Φαίνεται όμως ότι κι εδώ τα πράγματα αλλάζουν, καθώς οι περίφημες αγορές ακολουθούν άλλους κανόνες πέρα από τη γενική τάση, με αποτέλεσμα να οδηγούν τα κράτη στη διαρκή αναθεώρηση των προβλέψεων αλλά και των κατευθύνσεων πολιτικής.
Αυτό κατά βάση συμβαίνει σε χώρες οι οποίες στήριξαν την οικονομική τους ανάπτυξη σε σαθρά θεμέλια, κατασπαταλώντας πόρους -στις περισσότερες των περιπτώσεων προερχόμενους από δανεισμό- και οι οποίοι ενώ έπρεπε να διοχετευθούν στην πραγματική όπως λέγεται οικονομία (υποδομές, επενδύσεις κ.λπ.), εντούτοις κατέληγαν στην ενίσχυση της κατανάλωσης ή σε δευτερεύουσες δραστηριότητες. Κάτι τέτοιο ακολουθήθηκε στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Και έτσι φθάσαμε στο περίφημο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής το οποίο αναγκάστηκε να εφαρμόσει η χώρα, καθώς παρουσίασε έντονες δημοσιονομικές ανισορροπίες, εδώ και ενάμιση χρόνο και το οποίο, παρά τις διαρκείς αναθεωρήσεις του, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα.
Το παραδέχονται και οι ίδιοι οι συντάκτες του και οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της Ευρωζώνης, οι οποίες ζητούν από την Ελλάδα να κάνει περισσότερα απ' όσα μπορεί, επικαλούμενοι πάντα τους κινδύνους που απειλούν την Ευρωζώνη.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην έκθεση για τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους που δόθηκε στους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης, τονίζεται ότι αντί η οικονομία να προσαρμόζεται μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας χάρη στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η προσαρμογή γίνεται μέσω της ύφεσης και της μείωσης των μισθών, με τη χρήση διαφόρων «εργαλείων» οικονομικής πολιτικής.
Το χειρότερο όμως είναι αυτό το οποίο επισημαίνεται με έμφαση στην έκθεση, ότι ακόμη και αν γίνει ένα μεγάλο «κούρεμα» των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, πάνω από το 50%, αν δεν υπάρξει ισχυρό (και ευνοϊκό ως προς τους όρους του) «πακέτο» ενίσχυσης από τις χώρες της Ευρώπης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν πρόκειται να επιτευχθεί ο στόχος για συγκράτηση του χρέους το 2020 σε επίπεδα κοντά στο 110% του ΑΕΠ.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι οι αυριανές αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής θα πρέπει να είναι αποτελεσματικές και τολμηρές.