25η Μαρτίου. Μέρα Χριστιανισμού. Μέρα Ελληνισμού. Διπλή γιορτή, διπλή χαρά, διπλό το σημερινό το πανηγύρι!
Ως χριστιανοί γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Πανηγυρίζουμε το κοσμοσωτήριο μήνυμα, το «Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου». Πριν 2012 «ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις» κατέρχεται στη γη.
Ως Έλληνες γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την ηρωική επανάσταση του ’21 ενάντια στον τουρκικό ζυγό.
400 χρόνια «όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Και ξαφνικά, αυτός ο λαός ορθώνει το ανάστημά του και βροντοφωνάζει με θαυμαστή παρρησία, προς κάθε κατεύθυνση, το μυριόστομο ύμνο «Χαίρε ώ χαίρε ελευθεριά».
Η πρώτη γιορτή υπενθυμίζει αγώνες για την κατάκτηση της ηθικής ελευθερίας του ανθρώπου.
Η δεύτερη προϋποθέτει θυσίες για την απόκτηση της πολιτικής ελευθερίας του ατόμου. Και τα δυο δε είδη της ελευθερίας, είναι θεόσδοτα δώρα πρωταρχικής σημασίας.
Στρέφοντας όμως τη σκέψη μας στον εθνικό εορτασμό, θα δούμε έναν λαό ραγιάδων, σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή, με μια θεμελιακή πίστη να σηκώνει το σταυρό του και να ανεβαίνει το μονοπάτι της λευτεριάς.
Ένας λαός που αν είχε μονάχα λογική θα γεμίζαμε, ακόμη και σήμερα, πεσμένοι στα γόνατα, τους ναργιλέδες και τα χαρέμια των αφεντάδων. Αυτός ο λαός όμως, μια ανοιξιάτικη μέρα ξαναφαίνεται ωραίος και ανεπανάληπτος ,πηδάει απ’ την όχθη της λογικής και φτάνει στα σύνορα της ποίησης και του θρύλου, γιατί υπερασπίζεται:
«μια φλούδα γης κι εσύ Χριστέ μου τον ευλογείς,
για να γλιτώσει αυτή τη φλούδα, απ’ το τσακάλι και την αρκούδα».
Ε ναι λοιπόν. Γι αυτό που «άλλοι το λεν ελευθεριά κι άλλοι το λεν Ελλάδα» αυτός ο λαός μάχεται στους αιώνες.
«Από την Ήπειρο στο Μοριά κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια».
Ο καημός για λευτεριά γίνεται καριοφίλι που βροντολογά σ’ όλες τις βουνοκορφές και δεν αφήνει ήσυχο τον τύραννο. Γίνεται τραγούδι, γιατί με το τραγούδι υψώνεται της πολιτείας το κάστρο, ακούγεται από κορφή σε κορφή, κατεβαίνει σε στεριές και θάλασσες, μπαίνει στις καρδιές, τις ηλεκτρίζει και αρχίζουν να το τραγουδούν με συγκεκριμένη έκφραση με το στόμα του Ρήγα:
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» και ανάβει η φλόγα της λευτεριάς.
Και να η άνοιξη. Κι όλοι μπροστά, αγρότες και ξωμάχοι που αφήνουν τα χωράφια τους και γίνονται καπεταναίοι και τουρκοφάγοι. Θαλασσινοί και ταξιδιάρηδες που γίνονται ναύαρχοι και μπουρλοτιέρηδες. Έμποροι και γραμματιζούμενοι παλμός και οδηγός του λαού. Και διδάσκουν οι Έλληνες πως η ανδρειοσύνη «δεν μετριέται με το στρέμμα, μα με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
25η Μαρτίου κι έχουν περάσει από τότε 190 άνοιξες. Και είναι σαν χθες. Σαν σήμερα. Τότε που σηκώθηκαν τα γιαταγάνια και οι ψυχές ολόρθες στο λυκόφως του κόσμου φώναξαν το «ελευθερία ή θάνατος», απλά, λιτά, περήφανα, σα να έλεγαν «καλημέρα» στο χάροντα. Και στην αθανασία!
Φως κι οδηγός μας αδέρφια!
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου