Η «ανανεωτική» αριστερά δεν έχει αποφασίσει (έχουν και δέκα διαφορετικές θέσεις πέντε άνθρωποι…) ότι θέλει να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα, πλην όμως θεωρεί ότι όσα πρέπει να κάνουμε για να παραμείνουμε σε αυτό πρέπει να μη γίνουν με κανένα τρόπο.
Στην άλλη άκρη του φάσματος (;) ο ΛΑ.Ο.Σ. ψήφισε το μνημόνιο, αλλά, όπως υποστηρίζει, αυτό αφορούσε μόνον το άρθρο 1 που προέβλεπε την… εκταμίευση των χρημάτων από τα δάνεια του μηχανισμού και όχι όλα τα υπόλοιπα που κωδικοποιούσαν τις υποχρεώσεις που αναλάμβανε η χώρα από τον δανεισμό! Τώρα, πώς γίνεται αυτό, μόνο εκείνοι το ξέρουν.
Εκτοτε, έχει περάσει ένας χρόνος, στη διάρκεια του οποίου το κόμμα συμπεριφέρεται περίπου με τη λογική των μονών – ζυγών: τη μια μέρα στηρίζει την κυβέρνηση και την επόμενη τη χτυπάει, χωρίς να ξέρει κανείς ποια μέρα θα κάνει τι – και, κυρίως, γιατί... Τουλάχιστον, δεν είναι πληκτικό.
Η στάση της Νέας Δημοκρατίας, αποτελεί σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες: καταγγέλλει το Μνημόνιο ως καταστροφικό, και πολύ καλά κάνει αφού αυτό πιστεύει, λέγοντας ταυτόχρονα ότι αν έρθει η στιγμή να κυβερνήσει θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της χώρας! Ε, και τα δύο, δεν γίνονται: καλό είναι να σέβεσαι την υπογραφή σου, αλλά αν αυτή σημαίνει καταστροφή της χώρας, ε, ας μη τη σεβαστείς!...
Οι αποφάσεις του περασμένου Σαββάτου την έφεραν σε πρόδηλη αμηχανία από την οποία δεν έχει βγει ακόμα ένα καθαρό συμπέρασμα: το νέο πλαίσιο είναι δεδομένο, είναι δεσμευτικό και, τέλος πάντων, είναι, μετά την περασμένη εβδομάδα, είναι αυτό που σήμερα είναι. Το αποδέχεται ή το αμφισβητεί; Θα δηλώσει επισήμως ότι αν γίνει κυβέρνηση θα αμφισβητήσει τη συμφωνία και θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση ή όχι;
Η κριτική της δεν επικεντρώνεται μόνον στην κυβερνητική αναποτελεσματικότητα, επί της οποίας θα έβρισκε πεδίο δόξης λαμπρό και θα ήταν χρήσιμο να στοχοθετηθεί από την αντιπολίτευση για να πιέσει την κυβέρνηση να λειτουργήσει.
Αντίθετα, βάλει και κατά των όσων έχει δεσμευτεί να πράξει η χώρα, ενώ γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι, μετά το περασμένο Σάββατο, οι δεσμεύσεις αυτές όχι μόνον δεν μπορούν να αμφισβητηθούν πια, αλλά και ότι η υιοθέτηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας «σφίγγει» ακόμα περισσότερο την Ελλάδα, αν αυτή θέλει να παραμείνει στο ευρώ.
Φυσικά, από όλα τα κόμματα, εκείνο που η στάση του έχει τη μεγαλύτερη σημασία, είναι το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση, πολλώ μάλλον στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ – για να μη μιλήσει κανείς για το βαθύ κράτος των συνδικαλιστών - υπάρχουν άνθρωποι που αντιμάχονται την κυβερνητική πολιτική με συνεχείς μάχες χαρακωμάτων. Όμως, αυτό, είναι μόνο το ένα μεγάλο πρόβλημα.
Το άλλο, και πιο σοβαρό ακόμα, είναι ότι μέγα και μάλιστα κομβικό τμήμα της κυβέρνησης δεν έχει αποτελεσματικότητα: μακράν απέχει από το να μπορέσει να επιτύχει τους αναγκαίους στόχους. Θέλει πιθανώς, αλλά δεν μπορεί. Κι αυτό, είναι καταστροφή. Αυτή είναι η μεγάλη αχίλλειος πτέρνα: έσοδα, λειτουργία του κράτους, ανάπτυξη... Σε τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν τα έχει καταφέρει η κυβέρνηση, ενώ ο χρόνος την / μας πιέζει δραματικά. Καταστροφή είναι επίσης και η πολυγλωσσία που διαρκώς εκπορεύεται από το ΠΑΣΟΚ, πολλά στελέχη του οποίου θέλουν να διαχωρίζουν ρητορικά τη θέση τους για προφανείς λόγους.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι απορίας άξιο γιατί τα κόμματα αναρωτιούνται για τα αίτια της κάθετης πτώσης της αξιοπιστίας τους. Οσο επιμελώς και να προσπαθούν να κρύψουν αυτές τις αντιφάσεις πίσω από κουβέντες περί διαγραμμάτων, ο κόσμος δεν είναι χαζός. Καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται. Και δεν δέχεται άλλο τέτοιου είδους συμπεριφορά, τέτοιες ώρες. Κρυφτούλι τέλος: πρέπει επιτέλους να πάρουν όλοι της ευθύνες τους, να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν και να μας το πουν κι εμάς να ξέρουμε. Αλλιώς, όπως προφήτευσε ο πρωθυπουργός, «θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες». Και θα τους πάρουν.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=389818
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου