Μήπως πάθαμε γενική παράκρουση ως λαός;

Έβλεπα προχθές τυχαία σε κάποιο περιφερειακό κανάλι, ένα παλιό ντοκιμαντέρ με «αρχαία» πλάνα από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, αλλά και από αυτές του ΠΑΣΟΚ του `81. Και συγκινήθηκα. Σαν να ήταν άλλος κόσμος. Άλλος πλανήτης. Υπήρχε ακόμη μια πραγματική περιρρέουσα αθωότητα. Ο κόσμος έδειχνε και μάλλον ήταν γνήσιος στις προσδοκίες του, και στα αλήθεια πίστευε πως ναι, θα έρθει η αλλαγή. Κόσμος ζωντανός, νέοι, γέροι, ενωμένοι σαν μια γροθιά, με πραγματικό σφρίγος, παλμό, ζωντάνια, και ενθουσιασμό, όλοι μαζί να ζητούν τα αυτονόητα. Ακόμη και οι ίδιοι οι πράσινοι πολιτικοί, φαντάζομαι πως τότε ακόμη ήταν γνήσιοι, ή έστω κάποιοι από αυτούς. Δεν μπορεί όλοι να ήταν στο κόλπο. Δεν μπορεί όλοι να ξεκίνησαν αυτό που ξεκίνησαν με απώτερο σκοπό τα κότερα και αργότερα το…. Mνημόνιο. Δεν γίνεται. Και αυτοί θύματα θα ήταν.
Είδα φάτσες που στν συνέχεια ξεχάστηκαν. Είδα τη Μελίνα να τραγουδάει, περιστοιχισμένη από χιλιάδες λαού, τον Ανδρέα με τη πίπα του να τον κουβαλάνε στους ώμους, είδα τον Γεννηματά με ζιβάγκο, τον Τρίτση με μαλλούρα… είδα πολλούς. Πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα τότε, και που κατέληξαν σήμερα; Τι απέγιναν οι προσδοκίες του κοσμάκη; Μη βιαστείτε να απαντήσετε, την ξέρω και εγώ την απάντηση, ρητορικό είναι το ερώτημα.
Και όμως, και σήμερα, πάλι κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έχουμε. Σε γκραν γκινιόλ έκδοση, βέβαια. Αλλά τι σχέση μπορεί να έχει εκείνο το ΠΑΣΟΚ με το σημερινό; Τι σχέση μπορεί να έχει ο Τσοβόλας με τον Παπακωνσταντίνου; Ο Γεννηματάς με τον Ραγκούση; Η Μελίνα με τον Γερουλάνο; Απορώ και εξίσταμαι.
Και άντε καλά αυτοί, 30 χρόνια στην εξουσία, μεταλλάχτηκαν. Ενσωματώθηκαν. Έγιναν γιάπηδες. Λάδωσε το αντεράκι τους. Η εμπλοκή με το γκουβέρνο (και με τα δημόσια κονδύλια) το έχει αυτό. Μπαίνεις Τσε Γκεβάρα και βγαίνεις Μπίλυ Μπο. Θυμάστε φαντάζομαι τον Τσουκάτο. Και τον Άκη. Κάπως έτσι. Ακόμη και η … Μιμή, έχει πιο πολύ σχέση με το πραγματικό ΠΑΣΟΚ, παρά οι σημερινοί χρυσοκάνθαροι ευρωλιγούρηδες εκπρόσωποί του.

Αυτούς όλους λοιπόν τους καταλαβαίνω. Όση σχέση έχω εγώ με την Αντζελίνα Τζολί (θα ήθελα μια κάποια σχέση, δεν λέω) άλλη τόση έχει το νυν ΠΑΣΟΚ με το πρώιμο ΠΑΣΟΚ. Κάτι σαν κακέκτυπο του. Όμως αυτό το καταλαβαίνω. Και για αυτό δεν θα το ψήφιζα ποτέ.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Γιατί συνεχίζει ο λαός να το ψηφίζει; Και άντε οι πιο νέοι, αυτό το ΠΑΣΟΚ (του Παπαντωνίου) γνώρισαν, αυτό ξέρουν. Ναι αλλά υπήρχε και ΠΑΣΟΚ προ του Σημίτη, προ του χρηματιστηρίου. Με πράσινα λάβαρα, με πιασιάρικα συνθήματα, με φιλολαϊκές υποσχέσεις και πολιτικές, και πάει λέγοντας. Τι έγινε λοιπόν, τι μεσολάβησε, και ο κόσμος που γαλουχήθηκε με εκείνο το ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει να το ψηφίζει και σήμερα; Δεν βλέπουν ότι το «κίνημα» τους δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν, ή με αυτό που πρέσβευε πως ήταν;
Και άντε να πεις ότι είναι θέμα ιδεολογίας, «έτσι μάθαμε έτσι ψηφίζουμε». Ναι αλλά και στο ΝΑΤΟ συνεχίζουμε να είμαστε, και στην νεότερη σκληρότερη εκδοχή της ΕΟΚ. Οπότε; Είναι δυνατόν κάποιος που ήταν γνήσιος θαυμαστής των υποσχέσεων του νεαρού τότε ΠΑΣΟΚ, να υπερψηφίζει πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα σιδηροδέσμια και αναισθητοποιημένη στις δαγκάνες της τρόικας; Να ακούει κάθε μέρα για νέα μέτρα λιτότητας και να τους χειροκροτάει; Να του λένε πως όλοι μαζί τα φάγαμε, και αυτός να τους ψηφίζει; Να μεθοδεύουν διάλυση του κοινωνικού κράτους, και όχι μόνο να μην ανοίγει μύτη αλλά και να βγάζουν και περιφερειάρχες; Να προαναγγέλλουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και οι ψηφοφόροι του να εγκρίνουν και να επαυξάνουν;
Μήπως πάθαμε γενική παράκρουση ως λαός; Μήπως είμαστε σε βυθιότητα; Μήπως όντως μας ψεκάζουν;
Θα ήθελα να μπορούσα (ως δια μαγείας) να βγω στη τηλεόραση και να απευθύνω ένα ερώτημα σε όλα τα εκατομμύρια εκείνων των γνήσιων καθημερινών ανθρώπων που συνεχίζουν να πιστεύουν στο ΠΑΣΟΚ και που συνεχίζουν να το ψηφίζουν: Μα πάτε καλά; Είναι δυνατόν να νομιμοποιείτε την ξεφτίλα; Δεν βλέπετε; Δεν αφουγκράζεστε; Δεν κατανοείτε τι γίνεται; Πόσο πιο πολύ πρέπει να σας πηδήξουν για να πονέσετε; Φτύστε τους επιτέλους. Όπως μας έφτυσαν αυτοί, και συνεχίζουν να μας φτύνουν καθημερινά.
Ένα άρθρο από Antinews