Αθάνατη ελληνική λογική και πρακτική

Δεν θα γράψω για τις στρεβλώσεις του πολιτικού συστήματος και το πώς οδηγηθήκαμε εδώ.
Δεν θα γράψω για τους θεσμούς που δεν λειτούργησαν και για τη λογική του πολιτικού συστήματος που δημιούργησε το σύγχρονο ελληνικό τέρας που ψυχορραγεί τώρα, χωμένο μέχρι το λαιμό στην δυσωδία δεκαετιών.
Δεν θα αναλύσω γιατί δημοκρατία δεν είναι η ασυδοσία και δημοκράτης δεν είναι είναι αυτός που κάνει ό,τι γουστάρουν οι πολλοί, δεν θα αιτιολογήσω γιατί δημοκράτης είναι αυτός που υπηρετεί το γενικό καλό κι όχι το ειδικό συμφέρον.
Δεν θα μιλήσω καν για την δημοκρατική Παιδεία που είναι προαπαιτούμενο μιας δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας.
Δεν θα επιχειρήσω καν κοινωνιολογική ανάλυση για τη λογική του πλιάτσικου που διακατέχει τους νεοέλληνες, λες και η χώρα έμεινε μαρμαρωμένη στην εποχή της ληστοκρατίας.
Θα μιλήσω για απλά καθημερινά πράγματα, εκείνα που διαδραματίζονται πέρα από το αθηναϊκό κέντρο, από εκεί που δείχνουμε όλοι, είτε με υψωμένη γροθιά, είτε με ανοιχτά τα πέντε δάχτυλα.
Θα μιλήσω για τη λογική και τη λειτουργία μιας μικρής πανέμορφης επαρχιακής πόλης. Το όνομά της δεν έχει σημασία -θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε δυστυχώς.
Η πόλη είναι κτισμένη αμφιθεατρικά πάνω από την θάλασσα. Ακμάζουσα κάποτε, έχει δημόσια κτίρια της σχολής Τσίλερ ερειπωμένα πλέον, έχει πανέμορφα νεοκλασικά με ταράτσες και αλουμίνιο τώρα, έχει μια παλιά πόλη μοναδικής ομορφιάς αφημένη στο έλεος του χρόνου που περνά, δυστυχώς, και για όσους από τους κατοίκους επιμένουν να ζουν ακόμα εκεί.
Η πρόσβαση στην παλιά πόλη είναι από προβληματική έως αδύνατη σε κάποια σημεία. Δεκάδες σκαλοπάτια που τώρα έχουν καταρρεύσει, σκοτεινά καλντερίμια και παγίδες σε κάθε βήμα από αυθαιρεσίες ετών.
Το χειμώνα η πρόσβαση είναι αδύνατη, καθώς η παλιά πόλη μετατρέπεται σε χείμαρρο. Οι παλαιοί αγωγοί ομβρίων που διέθετε η κάποτε ακμάζουσα πόλη έχουν μετατραπεί ατύπως αλλά νομίμως σε δίκτυο αποχέτευσης που οδηγεί τα λύματα στο λιμάνι της πανέμορφης ελληνικής επαρχιακής πόλης. Η δυσοσμία, ειδικά το καλοκαίρι, ανυπόφορη. Περιέργως ο βιολογικός καθαρισμός κάπου σκοντάφτει τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά κανείς δεν αντιδρά και κανείς δεν αναρωτιέται.
Τα αιτήματα να φτιαχτούν κάποια σκαλοπάτια να διευκολύνουν την πρόσβαση έμειναν από την τοπική αυτοδιοίκηση αναπάντητα, κάποιοι ψίθυροι για το τι συμβαίνει επιτέλους με τον βιολογικό καθαρισμό πνίγηκαν σε κάτι κουμπαριές.
Κανείς δεν αντιδρά σε τίποτα. Σιωπή. Έτσι, λοιπόν, κατά έναν μοναδικά ελληνικό τρόπο και για έναν ακόμα πιο ελληνικό λόγο, παρ’ όλες τις ανοιχτές πληγές της πόλης, η τοπική αυτοδιοίκηση εν μέσω κρίσης αποφάσισε να δράσει ανακατασκευάζοντας  πλατείες. Ναι, μην απορείτε, μια χαρά πλατείες είναι, αλλά μάλλον κρίθηκε άμεσης ανάγκης η μεταφορά του μνημείου της πλατείας από τη μια πλευρά στην άλλη. Κανείς δεν απόρησε. Γιατί άλλωστε;
Ταυτόχρονα σχεδόν ήρθαν και τα καλά νέα. Θα δημοπρατηθεί, λέει, η επέκταση του λιμανιού για να δημιουργηθεί μαρίνα. Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν.
Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν στα γιοτ και τα κρουαζιερόπλοια που προσδοκούν, αν ποτέ γίνει το έργο, αρέσει να πλέουν εν μέσω λυμάτων σε μια τεράστια χαβούζα.
Οι βουλευτές του νομού παρακολουθούν αμέτοχοι και συμμετέχουν μόνο στα τοπικά πανηγύρια. Και οι κάτοικοι; Απλώς παρακολουθούν κι αυτοί, όταν δεν επικροτούν. Επικροτούν την ερήμωση της παλιάς πόλης γιατί αλλιώς, αν κηρυχθεί διατηρητέα, δεν θα μπορούν να βάζουν αλουμίνια και να χτίζουν όπως κι όπου τους γουστάρει, σιωπούν στις όποιες περίεργες αποφάσεις γιατί θα χάσουν το μέσον στην τοπική αυτοδιοίκηση που χρησιμοποιούν κάθε χρόνο για να ανοίγουν τον αγροτικό δρόμο για τα χωράφια. Δεν επιθυμούν κανόνες, γιατί οι κανόνες είναι δεσμευτικοί, δημιουργούν υποχρεώσεις που δεν θέλουν να επωμισθούν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κύριος που επιμένει να παρκάρει την τεράστια παλιά Μερσέντες του ακριβώς μπροστά στις σκάλες μια από τις διόδους για την παλιά πόλη. Τι απάντησε όταν κάποιος τόλμησε να του πει ότι δεν μπορεί να κλείνει τη σκάλα;
«Γιατί, υπάρχει πινακίδα που να το απαγορεύει; Και τι σας νοιάζει εσάς; Ποιός σας έβαλε να μου την πείτε;»
Μέσα σε μία πρόταση το σύνολο της λογικής της νεοελληνικής δημοκρατίας. Της λογικής των πολιτών, των τοπικών αρχόντων, της κεντρικής εξουσίας.