«Όποιος δεν μπορεί να υποστηρίζει κάτι ηθικά, δεν πρέπει να το ισχυρίζεται» : Αριστοτέλης
Αυτό είναι στο ηθικό επίπεδο το πιο ανήθικο, το να προσπαθεί ο ηγέτης να κρυφθεί πίσω από τους οπαδούς του, ο δάσκαλος πίσω από τους μαθητές του, ο έμπορος πίσω από τους πελάτες του, ο μαυραγορίτης πίσω από τους πεινασμένους, ο έμπορος ναρκωτικών πίσω απ’ τους εξαρτημένους, ο κατ’ εξακολούθηση διαφθορεύς των συνειδήσεων πίσω από τους πλανημένους, τους αποπροσανατολισμένους και απελπισμένους.
ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ
Είναι ίσων ευθυνών οι προπαγανδιστές με τα πνευματικά παράγωγά τους;
Τελικά το είδαμε και αυτό, τον πιο χονδρό εκπρόσωπο της πολιτικής παχυδερμίας να επιμένει παρά την πολιτική συνταξιοδότησή του
να προκαλεί, ζητώντας να αναμετρηθεί λογικά με οποιοδήπτε αμέτοχο των κοινών απλόν πολίτη, για να του αποδείξει πόσο συνυπεύθυνος είναι με εκείνον για την καταστροφή της εθνικής οικονομίας, την κομματική διαίρεση του λαού και την υπερίσχυση της κομματικής λογικής και συμφέροντος επί του εθνικού τοιούτου.
Μετά τον «ηγεμόνα» του Μακιαβέλι, το «μαζί τα φάγαμε», του Πάγκαλου φιλοδοξεί να αποτελέσει το δεύτερο μνημειώδες έργο πολιτικής ανατομίας στον κόσμο, που διερευνά με ωμό κυνισμό το φαινόμενο του δημοκρατικού ηγέτη των καιρών μας, που δεν είναι κατά τον συγγραφέα τίποτε άλλο παρά ένας ικανός καβαλάρης των πολιτικών ρευμάτων, που ούτε τα διαμορφώνει, ούτε τα ελέγχει, πηδάει απλώς πάνω τους, όπως πηδά κανείς σε ένα άγριο άλογο και όπου τον πάνε πάει. Ως το πνευματικό άνθος του ψευτορωμαίϊκου μπορεί να θεωρηθεί λοιπόν το τελευταίο πνευματικό πόνημα του κ. Πάγκαλου που φύτρωσε σα μανιτάρι στην κοπριά και νιώθοντας λόγω της ηλικίας του πως ωρίμασε πολιτικά, προσπαθεί με την απολυτότητα και επιπολαιότητα εφήβου να πείσει το πανελλήνιον πως ο μέγας διάβολος και εκμαυλιστής της δημοκρατίας δεν είναι ο αόρατος μεγάλος αδελφός που κυβερνά από το παρασκήνιο αγοράζοντας νόμους, πολιτικές και συνειδήσεις, μα ο ρευστός, ασυντόνιστος στις βουλήσεις του και επιθυμίες του, κυρίαρχος κατ’ όνομα λαός, ο διψασμένος από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη για ντάντεμα και φροντίδα.
Με ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές τυμπανοκρουσίες έγινε λοιπόν η δημοσίευση της πραγματείας του ρηξικέλευθου αυτού πολιτικού διανοητή περί του μεριδίου ευθύνης των πολιτών στο έγκλημα διαρκείας της δημοκρατικής εξουσίας, που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει σε τι πταίει, όταν πάντα βρίσκει κάποιους να την ψηφίσουν, να την δικαιολογήσουν και να άρουν τις αμαρτίες της, δίνοντάς της την ευκαιρία να διαπράξει νέες. Και όλα αυτά χωρίς να γίνεται καμμία μνεία για τη πρόοδο της επιστήμης της προπαγάνδας που ξέρει καλύτερα από οποιοδήποτε μεμονωμένο άτομο την μάζα και πώς να την χειρίζεται, να την τιθασεύει , να την κολακεύει και να την πείθει πως το μαύρο είναι άσπρο και το αντίθετο και χωρίς να γίνεται επίσης καμμία αναφορά στην τηλεόραση που κατάφερε να κάνει οικεία την εξουσία και ανθρώπους της διπλανή πόρτας τους τυράννους της.
Καλείται έτσι εν κατακλείδι ο πολίτης να απολογηθεί για την ανοχή του στο αμαρτωλό πολιτικό κατεστημένο και την αδυναμία του να ξεπεράσει τα επιτεύγματα της επικοινωνιακής επιστήμης και το κύρος της εξουσίας που μπήκε στο σαλόνι του σπιτιού του και για το ότι δεν πήρε η λογική του σαν το κατσίκι τα βουνά, μακριά από την υπνωτισμένη κοινή γνώμη του τηλεοπτικού ποιμνίου..
Καλείται ακόμη να απολογηθεί γιατί σαν το μωρό που κλαίει για να το προσέξει η μάννα του, κλάφτηκε κι’ αυτός στην εξουσία και δεν σκέφθηκε πόσο θα βάρυνε το κλαψούρισμά του στην πολιτειακή ηθική της και δεν υπολόγισε πόσο καίρια θα ήταν η δημοκρατική ευθύνη που θα του αναλογούσε τελικά ως ψηφοφόρου όχι μόνο για τον γενικότερο ηθικό ξεπεσμό, μα και την οικονομική πτώχευση της χώρας.
Είναι υπόλογος λοιπόν που δεν είχε επίγνωση για το ως που φθάνουν οι αντοχές της πατρίδας, και για το αν αυτός θα ήταν τελικά, παρά την μηδαμινότητά του, ο μοιραίος άνθρωπος που θα συντελούσε στη δημιουργία της κρίσιμης μάζας, που θα έκανε να ξεχειλίσει το ποτήρι και να βυθισθεί αύτανδρο το εθνικό σκάφος.
Είναι υπόλογος γιατί συναισθηματικά νιώθει πως είναι το κέντρο του κόσμου και ως εκ τούτου δεν μπορεί να μην νιώθει πως είναι και στο επίκεντρο της πολιτειακής ευθύνης, παρά την έλλειψη εξουσίας και επηρεασμού των άλλων εκ μέρους του. Το θέμα λοιπόν δεν είναι το ασήμαντο μερίδιο πολιτικής ευθύνης που του αναλογεί, μα να δεί το μερίδιο αυτό κάτω από το κυρίαρχο, πρωταγωνιστικό του συναίσθημα μεγεθυμένο. Τα δικό του σκουπίδι ως εκ τούτου μολύνει πολύ περισσότερο το περιβάλλον από εκείνο του συμπολίτη του, ή η δική του αναπνοή εκβάλλει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακος από εκείνη του όποιου άλλου συνανθρώπου του. Δεν μπορεί ως εκ τούτου ελαφρά τη καρδία να θεωρεί την πολιτειακή του ευθύνη αμελητέα και να μην τύπτεται για την όποια προς το πρόσωπό του επιδειχθείσα εύνοια στο γενικότερο κλίμα κοινωνικής αδιαφορίας, ευνοιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, κομματοκρατίας, διαπλοκής και απαξίωσης των άξιων, των τίμιων και των ικανών, θεωρώντας αυτήν ως μια αναγκαία πράξη αυτοσυντήρησης..
ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
Είναι ίσων ευθυνών οι μεγαλοκεφαλαιούχοι και οι εργαζόμενοι;
Συνέγραψε λοιπόν το πόνημά του ο κ. Πάγκαλος με την συμμετοχή και πάλι του λαού, με τις προτροπές και τους εκβιασμούς του οποίου είχε φάει και την οικονομία νωρίτερα. Βοηθήθηκε σ’ αυτό από τις μαρτυρίες πολλών συμπολιτών μας που προσέτρεξαν στο διαδικτυακό του προσκλητήριο να προσφέρουν τις μαρτυρίες τους για περιπτώσεις εκμαυλισμού πολιτικών από πολίτες.
Βέβαια το ιδανικό θα ήταν να είχαμε αυτοεξομολογητικές μαρτυρίες, σαν εκείνη του συγγραφέα, των ίδιων των εκμαυλιστών πολιτών, παρά καταγγελίες για περιπτώσεις άλλων που υπέπεσαν απλώς στην αντίληψή τους. Ας είναι όμως, από το τίποτε καλές είναι κι’ αυτές για να μοιρασθούν ευθύνες σε όλους για το συντελεσθέν εθνικό κακούργημα, με τους τρείς χιλιάδες μέχρις σήμερα αυτοχειριασμένους, που αναζητά επειγόντως ηθική κάθαρση.
Κακούργα κοινωνία φαίνεται λοιπόν να λέει με τον τρόπο του, σαν άλλος Φούντας και Ξανθόπουλος ο κ. Πάγκαλος, που ως κοινωνικός ανατόμος και ψυχαναλυτής θεωρεί πως ανακάλυψε στον μέσο Έλληνα πολίτη το γονίδιο της πολιτικής διαφθοράς που άγει και φέρει τους πολιτικούς σύμφωνα με τις διαθέσεις των δημοκρατικών αγορών και των κερδοσκόπων τους, που πωλούνε ψήφους και αγοράζουν συνειδήσεις.
Προσπαθεί λοιπόν ο κ. Πάγκαλος με την δοκιμασμένη μελοδραματική τακτική όλων των ποινικών υποδίκων να διασπείρει ευθύνες στους πάντες για να αποδείξει πως οι Έλληνες ψηφοφόροι διέφθειραν και διέβρωσαν με τον καιρό το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα και τους φορείς του, που είναι τελικώς οι λιγότερο όλων ένοχοι, καθώς όλοι στην θέση τους τα ίδια θα έπρατταν.
Όλοι ψηφίσαμε λέει ο κ Πάγκαλος και όλοι αμαρτήσαμε επιλέγοντας πολιτικούς σαν τα μούτρα μας, που αλίμονό τους αν δεν μας διόριζαν σε αργομισθίες, ή και σε επιτελικές θέσεις με δέκα και πάνω χιλιάδες ευρώ μισθό τον μήνα και ας μην είχαμε τα προσόντα και ας αφήναμε όλους εκείνους που τα είχαν πίσω μας, να ψάχνουν να βρούν ποιός επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο, ποιός διορίζει, ποιός μεταθέτει και ποιος τιμωρεί ποιόν.
Εμείς λοιπόν οι αφανείς πολίτες κυβερνήσαμε παρέα με το κεφάλαιο αυτήν την χώρα και αν οι πλούσιοι συμπολίτες μας, παρέα με τους ευρωπαίους εταίρους μας, δωροδοκούσαν ασύστολα τους πολιτικούς μας, εμείς οι πτωχότεροι τους εκβιάζαμε με τον τρόπο μας, ζητώντας διορισμούς, εξασφάλιση εργασίας και κοινωνικό κράτος, οδηγώντας την πατρίδα μας αναπόφευκτα στην παρακμή και στην οικονομική πτώχευση. Εάν το κεφάλαιο όμως είναι εκ της φύσης του αμαρτωλό, εμείς οι πτωχοί θα έπρεπε να είχαμε σταθεί στο εκ διαμέτρου αντίθετο από το κοινωνικό, ηθικό «ύψος» μας και να μην δώσουμε κανένα δημοκρατικό, ή ψευτοσοσιαλιστικό άλλοθι στους ανθρώπους της εξουσίας, που θέλουν πάντα να επιδεικνύονται πως είναι υπηρέτες όλων των Ελλήνων και όχι μόνο των πλούσιων.
Εμείς λοιπόν η κοινωνία φταίμε που αφήσαμε την πολιτική να γίνει κακούργημα και εμείς οι πτωχοί, πολύ περισσότερο από τους πλούσιους, ως πολυπληθέστεροι εκείνων, που διαφθείραμε τους τίμιους πολιτικούς που δεν μας φταίγαν σε τίποτε και τους στείλαμε στο κοινοβούλιο επί τούτου, για να άρουν τις ευθύνες μας, που να φαινόμαστε αθώοι όλοι εμείς οι αληθινοί υπαίτιοι της συμφοράς, που κινούσαμε και κινούμε τα νήματα της πολιτικής από το παρασκήνιο.
Όπως στην δικτατορία για όλα πταίει ο δικτάτορας, έτσι και στην συμμετοχική δημοκρατία οι πολίτες πταίνε για όλα, που σκηνοθέτησαν την πολυκομματική πολιτική τους διαίρεση, όχι για κανένα άλλο λόγο παρά για να προωθούνε τα ίδια συμφέροντά τους, τόσο τα οργανωμένα συντεχνιακά και ταξικά, όσο και τα καθαρά προσωπικά εις βάρος των άλλων και αν τελικά τύχει και χάσουν στο πόκερ της πολιτικής να κλαίγονται πως οι πολιτικοί τους αντίπαλοι τους αδίκησαν. Οι πολίτες λοιπόν είναι όπως και να το κάνουμε οι υπαίτιοι της ηθικής έκπτωσης της δημοκρατίας, καθότι φέρνουν τις ανδρογόνες ουσίες στα αποδυτήρια των πολιτικών και τους ντοπάρουν με τις απαιτήσεις τους για μετάλλια, διακρίσεις και διορισμούς.
ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟΝ
Είναι ίσης βαρύτητος η ιδεολογική ,ή η κομματική ευνοιοκρατία με την καθαρά ατομική ή οικογενειοκρατική; Είναι ίσων ευθυνών οι έμποροι με τους πελάτες τους και φταίνε οι ιδέες των πολιτών για το εμπόριο των ιδεών; ή ο θεσμός της οικογένειας για την οικογενειοκρατία στην πολιτική;
Βλέπουμε λοιπόν πως οι πολιτικοί μας αφού κατέφαγαν το κράτος που τους εμπιστευθήκαμε να διοικήσουν έχουν το θράσος να μας ζητούν και τα ρέστα, πως εμείς τους εκμαυλίσαμε με την ψήφο μας, με τις απαιτήσεις μας για ψωμί, παιδεία και ελευθερία και με την τυφλή μας εμπιστοσύνη προς αυτούς, καθώς δεν θέλαμε να παραδεχθούμε σαν είδαμε τα πρώτα σημάδια της ανεπάρκειάς τους, πως τα δικά μας κομματικά παλικάρια, που ανέλαβαν να κάνουν τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς πραγματικότητα, ήταν κλέφτες και απατεώνες.
Μας το έλεγαν οι οπαδοί όλων των άλλων κομμάτων, μα δεν θέλαμε να το πιστέψουμε, καθώς δεν ήταν αμερόληπτοι ούτε και εκείνοι, που διύλιζαν τον κώνωπα στην κριτική τους, ενώ εμείς αντίθετα καταπίναμε και την κάμηλο στην προσπάθειά μας να δικαιολογήσουμε τα όσα αδικαιολογήτως έπρατταν οι εκλεκτοί μας, καθώς είχαμε την συναισθηματική τάση να ταυτιζόμαστε μαζί τους και μ’ όσους γενικά μας κλέψαν την καρδιά και τους δαφνοστεφανώσαμε σαν ήρωες και τυραννοκτόνους και τους είδαμε να βγαίνουν μέσα από το πολυτεχνείο την εποχή που η πολιτική ήταν ασπρόμαυρη, όπως και τα κινηματογραφικά επίκαιρα, με λευκούς σαν τα περιστέρια δημοκράτες και μαύρους σαν τα κοράκια φασίστες, τραμπούκους και χαφιέδες.
Κι’ όσο η νέα εξουσία ήταν νέα, της δίναμε κάθε δίκιο να χρησιμοποιήσει και την αδικία ακόμη για να πολεμήσει την από παλιά συσσωρευμένη αδικία και να αδικήσει με την σειρά της τους παλιούς ευνοημένους, που να μάθουν και αυτοί τι εστί το μήλον της αδικίας. Μόνο που το φροντιστήριο αυτό της εναλλασσόμενης εκπαίδευσης όλων στο άδικο δεν έμελλε να τελειώσει ποτέ, καθώς η αδικία των μεν δεν επρόκειτο ποτέ να πατσίσει με την αδικία των δε, όπως γίνεται πάντα στις βεντέτες. Κι΄ όταν κάποτε η αδικία που άλλαζε συνέχεια το κομματικό της χρώμα ένιωσε και η ίδια πως δεν υπήρχε άλλη νέα ιδεολογία για να την εξαγνίσει και να αγιάσει τα μέσα της, έγινε ωμά κυνική και απροσχημάτιστη, επιδιώκοντας να πουλήσει την εύνοιά της στους ψηφοφόρους χωρίς κανένα ιδεολογικό περιτύλιγμα, εξασφαλίζοντας εκ μέρους τους ταυτόχρονα μεγαλύτερη ανεκτικότητα για την οικογενειοκρατία και την διαφθορά που θα κάλυπτε τις πληγές του εμφυλίου και θα συμφιλίωνε μια διά παντός τους παλιούς ιδεολογικούς αντιπάλους.
Αφού δεν υπήρχαν πια κοινωνικά φρονήματα για να διαιρέσουν τον λαό και το νέο φρούτο της σοσιαλδημοκρατίας εκδικήθηκε όσο μπορούσε, επί μίαν δεκαετία για λογαριασμό της αριστεράς την δεξιά, τα κόμματα βρήκαν στο ρουσφέτι τον λόγο της ύπαρξής τους, καθώς νέες ιδέες δεν φαίνονταν στον ορίζοντα και ο λαός της δημοκρατίας πρέπει να ΄ναι πάντα διηρημένος, που κι’ ένας μόνο πολίτης να μείνει ζωντανός θα πρέπει να διαιρεθεί στο δεξιό και αριστερό του ήμισυ, που να κυβερνήσει το ένα επί του άλλου.
Στο ρουσφέτι έφθασε λοιπόν η δημοκρατία, όχι διότι το επέβαλε στις πολιτικές παρθένες του κοινοβουλίου ο πολυμήχανος κι αμαρτωλός λαός, ως ισχυρίζεται η εμβληματικότερη μορφή των εκπεσόντων αγγέλων της πολιτικής, ο κ. Πάγκαλος, αλλά γιατί αντίθετα οι πολιτικοί τον εισήγαγαν στον πειρασμό να προσκυνήσει, να ικετέψει και να ταπεινωθεί για να επιβιώσει στην Ελληνική κοινωνία, όπου τα επαγγελματικά και πνευματικά προσόντα είναι ένας μόνο άσσος στο μανίκι από τους πολλούς που πρέπει να διαθέτει ο πολίτης, που όταν βαδίζει με τον σταυρό στο χέρι, χωρίς την αόρατη προστασία κάποιου φύλακα, κομματικού αγγέλου, δεν έχει στον ήλιο μοίρα.
Μπορεί λοιπόν οι πόρνες της πολιτικής να θεωρούν τους πελάτες τους υπεύθυνους για την ηθική κατρακύλα τους, δεν επιτρέπεται όμως να αφήνεται να περνά από τα μέσα ενημέρωσης, μέσω της προβολής των εξομολογήσεών τους, ύπουλα η προπαγάνδα πως ο λαός διαφθείρει τους εξουσιαστές και όχι η εξουσία, όσο περισσότερο μάλιστα είναι αυτή απόλυτη και ανεξέλεγκτη, που τους ξιπάζει και δεν θέλουν με τίποτε να την αποχωρισθούν. Πριν από το πάση θυσία ευρώ, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα το πάση θυσία εξουσία. Η αρχή δεικνύει εξ’ άλλου τον άνδρα, όπως λέγαν από παλιά και οι σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι.
ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ
Πταίει το υπάρχον σύστημα δημοκρατίας, που εκμαυλίζει τους πολίτες, ή οι πολίτες που είναι εκ φύσεως διεφθαρμένοι και χρησιμοποιούν τα πολιτικά και εργατικά τους δικαιώματα για να εκμαυλίζουν τους πολιτικούς;
Πταίει ο τρόπος πολιτικής έκφρασης του δημοκρατικού πνεύματος, ή το ίδιο το δημοκρατικό πνεύμα στην ουσία του, καθότι ο πολίτης αδυνατεί να αρθεί στο ύψος της υπευθυνότητος, μα και της πληροφόρησης του πολιτικού ηγέτη και παρασύρει με την μειωμένη του γνώση και κρίση την εξουσία στην ανευθυνότητά του;
Έχει ηθική λοιπόν η ψήφος εάν αμφισβητείται το ηθικό ανάστημα του πολίτη; μα και οι ικανότητές του; Και αν είναι τόσο σημαντικό το μερίδιο πολιτική ευθύνης που αναλογεί στον πολίτη υπό το πρίσμα του «μαζί τα φάγαμε», έχει νόημα να του επιτρέπεται ακόμη να ψηφίζει και να εκλέγει τους ίδιους που τον κατέστρεψαν για να τον σώσουν, καθώς το πολιτικό σύστημα που αρνείται πέραν του να μεταμφιεσθεί, να ανανεωθεί και να μεταμεληθεί, θέλει και σ’ αυτό να τον καταστήσει υπαίτιο; Και αν ο αυτόβουλος πολίτης είναι πρωτογενώς υπαίτιος όλων των κακών, είναι καλύτερος κατά τους κυβερνώντας, ο τρομοκρατούμενος και υπό τους εκφοβισμούς τους καθοδηγούμενος τοιούτος;
Ας μην κρύβεται λοιπόν ο κύριος Πάγκαλος, πίσω από τα θύματα του πολιτικού ευτελισμού, και ας μην ζητά να μετατρέψει την ετεροβαρή σχέση του πολιτικού θύτη και των πάμπολλων σφογγοκολάριών του σε μια σχέση αμοιβαίας συνυπευθυνότητος, επιζητώντας κατά παράβασιν κάθε λογικής να μεταφέρει στον λαό εκτός από τα ελλείμματα των τραπεζών και το έλλειμμα πολιτειακής ευθύνης των κομμάτων.
Αν ο λαός είναι ο πελάτης των κομμάτων και των τραπεζών, είναι πέραν κάθε ορίου θρασύτητος να τον θεωρούμε υπεύθυνο για την πολιτική και οικονομική κερδοσκοπία τους, μόνο και μόνο επειδή πέρασε την πόρτα τους.
Ας μην παίζει λοιπόν ο δράστης τόσων και τόσων πολιτικών αμαρτιών τον αναμάρτητο, επειδή βρέθηκαν κάποιοι, που πτωχοί τω πνεύματι τον αθώωσαν και παλιότερα, ξαναψηφίζοντάς τον παρά τις εμπράγματες αποδείξεις της ανευθυνότητός του, καθώς δεν δικαιούται να αυτοεξομολογείται και να αυτοαθωώνεται δημοσίως, μα ούτε και να εκδίδει με το παππικό του αλάθητο συγχωροχάρτια για τους υπεράνω δικαιοσύνης πολιτικούς συντεχνίτες του, πόσω δε μάλλον να παριστάνει τον φροϋδικό ψυχαναλυτή της σχέσης πολιτικού και πολίτη, που κατέληξε από κάποιους σαν κι’ αυτόν να γίνει από ερωτική, επαγγελματική.
Μπορεί να μεμφθεί ακόμη αν θέλει το ισχύον δημοκρατικό σύστημα που μετέτρεψε τον κατ΄ όνομα κυρίαρχο λαό σε ραγιά και να ζητήσει να το αλλάξει, αντί να μέμφεται τον λαό συλλήβδην και φασιστικά, πως η πολιτειακή του εξαχρείωση κατέστρεψε δήθεν την οικονομία και άνοιξε τον δρόμο για την καταπάτηση του συντάγματός του και των πολιτικών του δικαιωμάτων. Όσο για τον εμπρηστικό τίτλο του βιβλίου του, που τα λέει όλα, πριν να το διαβάσει κανείς, θα μπορούσε και πάλι αντί το «μαζί τα φάγαμε», να χρησιμοποιήσει το ακόμη πιο ειλικρινές και κατατοπιστικό, «μαζί σας φάγαμε». Και πάλι όμως δεν αποδίδει πλήρως την αλήθεια, καθώς η πλειοψηφία των πολιτών δεν συμμετείχε στον εθνοκαννιβαλισμό και στον μυστικό δείπνο των κομματικών ηγετών ή το ιερό μυστήριο της κοινωνικής μετάληψης της κομματικής ευνοιοκρατίας για να μπορεί εύκολα να τους αποδοθεί η μομφή πως οι ίδιοι , έστω και εν αγνοία τους, φάγαν τις σάρκες τους.
Αυτό για απόδοση δικαιοσύνης στα αθώα θύματα της προσχεδιασμένης από χρόνια οικονομικής εθνοκάθαρσης που πραγματοποιείται σήμερα στην χώρα μας και που η στοχοποίηση του πολίτη την εξυπηρετεί απόλυτα για να απαλλαγεί μια διά παντός η αμαρτωλή εξουσία από την υποχρέωσή της να απολογείται στους πολίτες της και να διαθέτει κοινωνικό έστω, αν όχι εθνικό νου.
Ο Ολοκληρωτισμός γίνεται πιο εύκολος αν ο λαός έχει μειωμένη αυτοεκτίμηση, που να αποδέχεται συνειδητά, ή και ασυνείδητα ακόμη, την υπαιτιότητά του και την ενοχή του για το ότι δεν «κυβέρνησε» όπως έπρεπε, άρα του χρειάζεται μια τρόϊκα στο σβέρκο, ή μια παγκόσμια αυθαίρετη κυβέρνηση. Τους λαούς, όπως έλεγε και ο ύψιστος των λαϊκών παιδαγωγών, ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, τους κυβερνάς με τον φόβο και τα αισθήματα ενοχής, Κοντά στον φόβο της οικονομικής πτώχευσης λοιπόν που βιώνουμε σήμερα, είναι απαραίτητο να νιώσουμε πολιτικά αμαρτωλοί και ηθικά μιεροί για να αποδεχθούμε τις αντισυνταγματικές μεθόδους της κοινωνικής κάθαρσης που μετέρχονται οι αιρετοί κομματάρχες μας και που ξαφνικά διαπιστώνουμε πως σε τίποτε δεν διαφέρουν μεταξύ τους ηθικά και πνευματικά παρ’ όλο που μας είχαν πείσει πως για χάρη τους έπρεπε να διαιρεθούμε, να φανατισθούμε και να αλληλοφαγωθούμε.
ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟΝ
Από ποια παιδεία, ποιόν θεό και ποιό ανώτερο δίκαιο πρέπει να διαπνέεται η ηθική αυτού που αναλαμβάνει να απονείμει κοινωνική δικαιοσύνη; ή να κατευθύνει προς το μέγιστο εθνικό και διαταξικό συμφέρον την πολιτική της χώρας του;
Το ότι η μικροπολιτική αντικατέστησε πλήρως την πολιτική στην πολιτική σκέψη του κ. Πάγκαλου και των ομοίων του, φανερώνει όμως πως η αίσθηση του «πρέπει», που δεν υπαγορεύεται από τους ανθρώπους και τους ψηφοφόρους και ούτε κι’ από την μεγαλύτερη ακόμα δημοκρατική πλειοψηφία τους, δεν υπάρχει σε καμμία γωνία του μυαλού τους, Σ’ αυτούς το νόμιμον είναι και ηθικόν, ακόμα κι’ αν ο νόμος κόβεται και ράβεται από τους ίδιους στα μέτρα τους. Και ούτε ακόμη ποτέ σκέφθηκαν πως ποτέ δεν είχαν την πλειοψηφία σε απόλυτους αριθμούς των ψηφοφόρων , έστω κι’ αν πήραν λόγω εκλογικού νόμου την εξουσία, για να «δικαιούνται», πλειοψηφικά έστω, να αδικοπραγήσουν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Και αυτό είναι το τραγικότερο για την δημοκρατία μας, που οι πολιτικοί μας δεν διαπνέονται από καμιά ανώτερη αίσθηση καθήκοντος, πέρα από την προσπάθειά τους να υπακούσουν στις επιταγές ενός λαού, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τις συνήθειες και τις αξίες του οποίου διαμορφώνουν διά της προπαγάνδας και της τηλεόρασης αυτοί οι ίδιοι., ενώ από την άλλη βαπτίζουν γενικά ως λαό την όποια μερίδα του λαού κατάφεραν να ξελογιάσουν και να υποτάξουν πνευματικά και συναισθηματικά. Αυτό είναι στο ηθικό επίπεδο το πιο ανήθικο, το να προσπαθεί ο ηγέτης να κρυφθεί πίσω από τους οπαδούς του, ο δάσκαλος πίσω από τους μαθητές του, ο έμπορος πίσω από τους πελάτες του, ο μαυραγορίτης πίσω από τους πεινασμένους, ο έμπορος ναρκωτικών πίσω απ’ τους εξαρτημένους, ο κατ’ εξακολούθηση διαφθορεύς των συνειδήσεων πίσω από τους πλανημένους, τους αποπροσανατολισμένους και απελπισμένους. Και όλοι αυτοί να αποκαλούνται «ο κυρίαρχος λαός» και το αμάρτημα του πολίτη να αθροίζεται κατά εκατομμύρια για να εξισωθεί με μέγα αμάρτημα των ολίγων και ολίγιστων ταυτόχρονα της εξουσίας. Έτσι χάθηκε το ήθος της δημοκρατίας και θριάμβευσε ο κυνισμός της αναζήτησης του άγνωστου στρατιώτη της συμφοράς, για να του απονεμηθεί το ακάνθινο στεφάνι της ντροπής. Αν η αρετή όμως δικαιούται να ακτινοβολεί και να διαχέεται από τους ηγέτες στους λαούς, η διαφθορά και ο εκμαυλισμός δεν έχουν καμιά ακτινοβολία για να την λουσθούν οι υποτακτικοί της εξουσίας. Κι’ αυτό είναι το ύψιστο όνειδος της Δημοκρατίας, το να προσπαθεί η εξουσία να σταυρώσει σαν κακούργο, τον λαό που την σταύρωσε με την ψήφο του. Και είναι γεγονός πλέον, πως στην Ελλάδα η μεταπολιτευτική δημοκρατία των αδελφών του «μεγάλου αδελφού», δεν έχει άλλο σκαλί για να κατέβει. Γι’ αυτό και ευαγγελίζεται την παγκόσμια συναδέλφωση των λαών την ίδια ώρα που προχωρεί ακάθεκτη στην εθνική, πνευματική, ηθική και οικονομική εξόντωση του δικού της λαού.
ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΚΤΟΝ
Σήμερα που βλέπουμε πως υλοποιείται σιγά σιγά ένα σχέδιο παγκόσμιας διακυβέρνησης, που το εξυπηρετούν οι οικονομικές πτωχεύσεις των εθνικών κρατών, θα θεωρήσουμε ισότιμη με του απλού πολίτη την πολιτική ευθύνη όσων κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και δεν θα συνυπολογίσουμε στην περίπτωσή τους και το στοιχείο του δόλου;
Δεν πρέπει δηλαδή να υποψιασθούμε πως το ηθικό κατρακύλισμα της δημοκρατίας ήταν επιθυμητό και μεθοδευμένο από τους παγκοσμιοποιητές καθώς το ιδεολογικό και πνευματικό ήθος αποτελεί συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας και πηγή παραγωγής κοινωνικών αντισωμάτων;
Όταν κάποιοι μεθοδευμένα βγάλαν τον Χριστό από τα σχολεία και τους μεγάλους προγόνους από τις μνήμες των μαθητών, αφού βέβαια προηγουμένως τους βγάλαν από την συνείδησή τους, αν διαθέτουν ακόμα συνείδηση, και πρόβαλαν μέχρι αηδίας από τηλεοράσεως το πρότυπο του άπληστου, πανηδονιστή καταναλωτή και του όπου γης πατρίς- οικουμενικού ατομιστή, έχουν μετά το δικαίωμα να μέμφονται τους πολίτες διότι δεν επέδειξαν το πρέπον κοινωνικό και δημοκρατικό ήθος και την πρέπουσα πολιτική αυτοσυγκράτηση στον ενδοκοινωνικό τους ανταγωνισμό και την προσπάθειά τους να επιβιώσουν στην εξαχρειωμένη πολιτικά και ηθικά πολιτεία τους;
Μπορείς να σκεφθείς τον άλλον συμπολίτη σου, όταν ούτε αυτός, ούτε εσύ έχεις συγκεκριμένη ταυτότητα και κοινή συνείδηση των κοινών στοιχείων που σε ενώνουν μαζί του και ούτε κοινές μνήμες και ούτε κοινό θεό, πιστεύω και κουλτούρα και φιλοσοφία ζωής.
Μπορεί η θολή αντίληψη ενός κοινού συντεχνιακού ή διαταξικού έστω πολιτειακού συμφέροντος να δημιουργήσει από μόνη της ηθική δυναμική; Προς τι λοιπόν μέμφονται το ηθικό επίπεδο του πολίτη, όταν την ίδια στιγμή προσπαθούν να το κατεβάσουν ακόμα περισσότερο με τον φυλετικό κατακερματισμό της κοινωνίας, την κατάργηση της προστασίας των αδυνάτων και την μετατροπή της ταξικής διαπάλης σε αγώνα κάτς. Και όταν βλέπουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να μετατρέπεται σε συμμορία νονών σε ποια Ευρώπη και ποιά Ευρωζώνη μας καλούν πάση θυσία να μείνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου