Οι μισθοί διαρκώς μειώνονται παντού, τα δώρα και ο 13ος μισθός έχουν περιοριστεί όσο τίποτα, οι συντάξεις έχουν περικοπεί στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης, τα ελάχιστα εργατικά δικαιώματα καταργούνται και αυτά. Ετοιμάζονται σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που οι τεχνοκράτες θα αποκαλούν «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες». Ολόκληρες περιοχές δηλαδή με χαμηλό «εργατικό κόστος», ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ειδικό φορολογικό και ειδικό νομικό καθεστώς.
Η “Δημόσια Δωρεάν Υγεία” αποτελεί -αν ποτέ υπήρξε- μακρινό παρελθόν. Τα ραντεβού στο ΙΚΑ πραγματοποιούνται όλο και πιο μακριά, οι ελλείψεις διογκώνονται, οι ουρές στις εφημερίες και τα εξωτερικά ιατρεία μεγαλώνουν, τα χαράτσια για τις εξετάσεις αυξάνονται. Τα νοσοκομεία τα διοικούν manager, ενώ οι γιατροί και οι νοσηλευτές εργάζονται σε ολοένα και εντατικότερες συνθήκες, με χαμηλότερους μισθούς και μεγαλύτερη εργασιακή επισφάλεια.
Η αστυνομία επιβάλλεται σαν μια σύγχρονη ΕΑΤ-ΕΣΑ. Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν, ξυλοκοπούν διαδηλωτές, επιτίθενται με χημικά σε κάθε απεργία, σπάνε τις μαθητικές καταλήψεις, παρακολουθούν λαϊκές συνελεύσεις και αγωνιστές. Αποτελούν την τελευταία εφεδρεία ενός συστήματος που παραπαίει. Ενός συστήματος που δεν έχει πια να πουλήσει παρά μόνο τον φόβο.
Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία παραδίδονται ολοκληρωτικά στην πολιτική του μνημονίου. Οι πρυτάνεις θα διορίζονται από το υπουργείο, το άσυλο καταργήθηκε, επιβάλλεται μια ακόμα πιο ασφυκτική και μίζερη καθημερινότητα (ένα διαρκές τρέξιμο από αμφιθέατρο σε εργαστήριο, μάθημα σε τάξεις των 32 μαθητών), η γνώση γίνεται όλο και πιο αποσπασματική, τεμαχισμένη και άχρηστη, τα βιβλία τα πληρώνουν οι γονείς.
Στις γειτονιές φυτρώνουν σαν μανιτάρια τα ενεχυροδανειστήρια. Μαυραγορίτες, που δεν τους λείπουν τα χρήματα, εκμεταλλεύονται την φτώχεια και την ανέχεια μας για να πλουτίσουν. Οτιδήποτε έχει αξία για λίγα ευρώ. Για το νοίκι, τη δόση ενός δανείου, το γιατρό, το φαγητό.
Και όλα αυτά με τους δημοσιογράφους να αποκαλούν όσους δεν σκύβουν το κεφάλι και αγωνίζονται “αλήτες” και “μειοψηφίες”. Τις διάφορες ενώσεις των αφεντικών, όπως ο ΣΕΒ και το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, να μην μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους για τα μέτρα. Την τρόικα να κυβερνά. Την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να κηρύσσουν εκτονωτικές απεργίες. Όλους μαζί να μιλάνε, παριστάνοντας τους στενοχωρημένους, για τον μονόδρομο που πρέπει υποχρεωτικά να ακολουθήσουμε.
Η ελπίδα υπάρχει όμως στους αγώνες μας. Στις φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις, στις δυναμικές διαδηλώσεις, στις απεργίες. Στην αυτό-οργάνωση της οργής μας. Στα χαριστικά-ανταλλακτικά παζάρια, στις λαϊκές συνελεύσεις, τα κοινωνικά ιατρεία. Στην ενότητα και όχι στους τεχνητούς διαχωρισμούς. Στην αλληλεγγύη που σπάει την εξατομίκευση και την ηττοπάθεια.
Στο χέρι μας είναι αν θα επιβληθούν. Ή αν θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Το δίλημμα τίθεται επιτακτικά κάθε μέρα. Ή σκλάβοι ή ελεύθεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου