Τώρα δεν του δίνει κανείς σημασία.
Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, το ίδιο είναι...
Τότε που μπορούσε να στριμώξει τους Γερμανογάλλους στη γωνία και να πετύχει μιά σωτήρια συμφωνία για τη χώρα, δεν το έκανε.
Μπορούσε;
Ασφαλώς!
Μπορούσε να παίξει το χαρτί της ελληνικής χρεωκοπίας και να κερδίσει.
Να ζητήσει δάνειο με λογικό επιτόκιο -και όχι το εξοντωτικό του Μνημονίου- και να προτείνει επιμήκυνση για την αποπληρωμή τού τότε υφισταμένου χρέους.
Και αν αντιμετώπιζε το επιτιμητικό βλέμμα της Μέρκελ και του Σαρκοζί, θα μπορούσε να τους πει ευθέως:
«Η χώρα μου θα χρεωκοπήσει, αλλά θα σας πάρει όλους μαζί της. Το ξέρετε ότι ενδεχόμενη χρεωκοπία της Ελλάδος θα διαλύσει τη ζώνη του ευρώ. Διαλέξτε».
Αυτό δεν θα ήταν η ψεύτικη μαγκιά ενός «μικρού» που τολμάει και απειλεί τους «μεγάλους», ούτε το θράσος μιάς «ένοχης» χώρας που ζητάει τα ρέστα, αλλά η μόνη ρεαλιστική και υπεύθυνη πρόταση για να μη βυθιστεί η Ελλάδα στην άβυσσο.
Και για να μην ταλανίζεται η Ευρώπη από τον πυρετό της...
Δεν το έκανε ο Ελληνας πρωθυπουργός.
Γιατί «τόσος ήταν». Φοβισμένος, απροετοίμαστος και δεδομένος.
Πώς να σηκώσει ανάστημα όταν τα είχε συζητήσει με το ΔΝΤ προτού γίνει πρωθυπουργός;
Και πώς να επιβάλει σκληρή πολιτική, όταν έλεγε ακριβώς τα αντίθετα για να πάρει με ψέματα τις εκλογές;
Είπε, λοιπόν, στους Ευρωπαίους «περάστε».
Και τους έστησε εντολείς, ελεγκτές και επιτηρητές, χωρίς να δει -όπως και εκείνοι- ότι είναι τραγικό το Μνημόνιο.
Και οδηγεί στην κόλαση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου