Αυτό είναι πλέον το πιο επίκαιρο ερώτημα και, όποιος μπορεί να το απαντήσει με γνώση και σαφήνεια, κερδίζει μερικές δεκαετίες δημοσιονομικής ηρεμίας. Ενα τέτοιο μεγάλο και περιζήτητο έπαθλο, όμως, δεν θα μπορούσε να κερδηθεί εύκολα, γι' αυτό και η απάντηση στην ερώτηση αυτή δεν μπορεί να δοθεί άμεσα και να είναι μονοδιάστατη.
Δεν μπορεί δηλαδή να υιοθετήσει κανείς απροβλημάτιστα ούτε τη χθεσινή στάση των αγορών, που αναζητούν ευκαιρία για βραχυπρόθεσμα κέρδη, ούτε την προσέγγιση της κυβέρνησης που ψάχνει απεγνωσμένα αφορμές να παρουσιάσει πολιτικές επιτυχίες ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν ή δεν την αφορούν, αφού ουδεμία συμμετοχή είχε σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση έγινε.
Το θέμα δεν είναι να αξιολογήσουμε αν μπορούσαμε να έχουμε κάνει κάτι διαφορετικό τώρα, όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες στην Ευρώπη και την Ελλάδα, αλλά αν μπορούσαμε να πράξουμε κάτι διαφορετικό για να αποφύγουμε τη «χρεοκοπία, που δεν είναι πιστωτικό γεγονός» πριν από δύο χρόνια, πριν από επτά χρόνια ή πριν από δεκαετίες.
Γιατί ο τρόπος με τον οποίο έχουμε αντιμετωπίσει το πρόσφατο παρελθόν μας είναι ενδεχόμενο να καθορίσει και το μέλλον μας αφού έχουμε τους ίδιους δαίμονες να παλέψουμε. Ενδεχομένως τη διαχείριση του χρέους μας να την έχουν αναλάβει άλλοι, εμείς όμως πρέπει από εδώ και στο εξής να αντιμετωπίσουμε πειστικά το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας, δηλαδή να πάψουμε να διατηρούμε ένα καλοθρεμμένο και σπάταλο κράτος εις βάρος του ιδιωτικού τομέα.
Πρέπει επίσης να φροντίσουμε και το έλλειμμα των εξωτερικών συναλλαγών ή, πιο απλά, να πάψουμε να αγοράζουμε από το εξωτερικό περισσότερα από όσα μπορούμε να παράγουμε. Υπάρχουν πολλά και επίπονα που πρέπει να γίνουν και, αν πράγματι καταφέρουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά, τότε μόνο θα μπορέσουμε να αποφασίσουμε αν μας πάει ή όχι το «κούρεμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου