Το ορέον είναι ότι το Κόμμα σήμερα εκτιμά ότι πολιτικά ο Βελουχιώτης είχε δίκιο! Έπρεπε όμως να υπακούσει στη γραμμή του Κόμματος, έστω και αν αυτή ήταν λάθος!
Πρόκειται για μια εκπληκτική άσκηση σταλινικού ιησουιτισμού, η οποία ερμηνεύεται εύκολα, γιατί είναι τόσο διάφανη η εσωτερική της σκοπιμότητα: αλίμονο σ’ εκείνον που θα αμφισβητήσει έμπρακτα την κομματική γραμμή – δεν πρόκειται να αποκατασταθεί κομματικά στον αιώνα τον άπαντα, ακόμα κι αν είχε δίκιο!
Αλλά, αν ισχύει μια φορά η ετικέτα για την υποκρισία του Κόμματος σε ό,τι αφορά τον Βελουχιώτη, ισχύει πολλές φορές σε ό,τι αφορά την κομματική και πολιτική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη.
Ο Ζαχαριάδης καταστρατήγησε κατά συρροήν όχι το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αλλά μιαν άλλη κομματική αρχή, την κομματική νομιμότητα. Συκοφάντησε, καταδίκασε και στην ουσία δολοφόνησε μια ολόκληρη σειρά συντρόφους του, ο πρώτος εκ των οποίων ήταν ο ίδιος ο Βελουχιώτης. Κι όμως, το ΚΚΕ κρίνει σήμερα ότι η κομματική νομιμότητα, η οποία τόσο βάναυσα παραβιάστηκε για μια δεκαετία από τον Ζαχαριάδη και την ηγετική ομάδα γύρω από αυτόν, δεν είναι επαρκής λόγος ώστε να μην πραγματοποιηθεί η πλήρης κομματική και πολιτική αποκατάσταση του αρχηγού, σε αντίθεση με την μίζερη δήθεν αποκατάσταση του Βελουχιώτη, ο οποίος έκανε το υπέρτατο έγκλημα να παραβιάσει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό! Άσχετα αν οι πολιτικές και κομματικές πρακτικές του Ζαχαριάδη υπήρξαν πολλαπλάσια επιζήμιες για το Κόμμα και το αριστερό κίνημα.
Αλλά, η υποκρισία του Κόμματος δεν σταματά εδώ. Αντίθετα, από εδώ αρχίζει. Γιατί η ουσία βρίσκεται στη μεγάλη επιχείρηση εργαλειακής χρήσης της Ιστορίας, μέσω της οποίας το ΚΚΕ επιζητεί πολιτικά ερείσματα και νομιμοποίηση για το μέλλον, αφού, πλέον, δεν έχει να πιαστεί από πουθενά αλλού.
Γι’ αυτό θυμήθηκε, τόσες δεκαετίες μετά, την πολιτική αποκατάσταση του Βελουχιώτη – η οποία, χωρίς την κομματική αποκατάσταση μοιάζει περισσότερο με νέα καταδίκη. Το ΚΚΕ θέλει να εκμεταλλευτεί το μύθο του Άρη, παραμένοντας το ίδιο ένα βαθύτατα σταλινικό κόμμα, το οποίο σκίζεται για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, την ίδια ώρα που αδιαφορεί επιδεικτικά για τα κολοσσιαία πολιτικά εγκλήματα του Ζαχαριάδη, αλλά και του Στάλιν.
Φυσικά, υπό αυτές τις συνθήκες, δε μπορεί κανείς να περιμένει από το Κόμμα να αξιολογήσει κριτικά τα πραγματικά πολιτικά εγκλήματα του Βελουχιώτη, τον καιρό που ήταν ο Καπετάνιος του ΕΛΑΣ, και τα οποία συνέβαλαν καθοριστικά στην έναρξη και την εξάπλωση του Εμφυλίου: αυτά παραμένουν όχι απλά εκτός κριτικής, αλλά δοξολογούνται χωρίς επιφυλάξεις.
Είπαμε: το πραγματικό και ασυγχώρητο έγκλημα του Βελουχιώτη, κατά το ΚΚΕ, ήταν ότι αμφισβήτησε την κομματική γραμμή την άνοιξη του 1945, η οποία (κατά το Κόμμα, πάλι) ήταν λάθος! Όλα τα άλλα, καλώς καμωμένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου