Όμως όταν σε χτυπήσει το κακό, δύσκολα το αποδέχεσαι. Έτσι, συνεχίζουν να γαντζώνονται στην εξουσία, μπας και (μας) δουλέψουν κανά τέρμινο ακόμη και βγάλουν το κατιτίς τους παραπάνω, όχι γι’ αυτούς, αλλά για τη μανούλα τους, για την προίκα της κόρης ή για τη χρηματοδότηση της πολιτικής καριέρας του -συνήθως ανεγκέφαλου- επίγονου.
Τα πιο πρόσφατα δείγματα:
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, βλέποντας το κόμμα του να κινδυνεύει να μην εκπροσωπείται στην επόμενη Βουλή, καταφεύγει στο σύνηθες «τέχνασμα» που καταστρέφει με χειρουργική ακρίβεια το υποτιθέμενο επιδιωκόμενο: ζητά την απαγόρευση λειτουργίας της Χρυσής Αυγής.
Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι, αλλά μόνο τότε θα υπήρχε μια «λογική» εξήγηση για όσους ισχυρίζονται ότι πιστεύουν και υπηρετούν τη δημοκρατία: αν ο στόχος του δεν είναι να συμμαχήσει στο μέλλον με τους εθνικοσοσιαλιστές ώστε να διασωθεί πολιτικά (δεν είναι άγνωστο κάτι τέτοιο στη σοσιαλδημοκρατική Ιστορία), τότε η αβάντα που τους κάνει αποσκοπεί απλώς να κερδίσει δυο-τρεις καφενειακές διαμάχες, με τους εναπομείναντες δικούς του να κατακεραυνώνουν όλους όσοι -φρονίμως ποιούντες- θεωρούν κάτι τέτοιο παρανοϊκό.
Ταυτοχρόνως, κρατικοδίαιτο στέλεχός του (βλέπε γενικός γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας - Θράκης) σιωπά αιδημόνως όταν οι υπάλληλοί του, παραβιάζοντας νόμους και δεδικασμένα, δικαιώνουν αποφάσεις της χούντας (νονάς της Χ.Α.) για ονοματοθεσίες και απαγορεύουν την τιμή στον δολοφονημένο από τους ασφαλίτες της Θεσσαλονίκης Γιάννη Χαλκίδη.
Αλλά, θα μου πείτε, εδώ δεν έβγαλε κιχ όταν ο Σαμαράς, συνέταιρός του στη δήλωση της χώρας, διόρισε χουντικό βασιλικό επίτροπο σε θέση γενικού γραμματέα υπουργείου...
Να θυμίσω, τέλος, ότι συνεργάζεται με τους υπηρετήσαντες τα χουντικά μορφώματα Βορίδη και Γεωργιάδη και ότι ο ίδιος και ο κ. Πάγκαλος έπλεκαν το εγκώμιο του Καρατζαφέρη;
Κατά τα άλλα, θα πολεμήσει τη Χρυσή Αυγή!
Συνταγματολόγος ή οικονομολόγος;
Από τον ίδιο χώρο, της άγριας νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, ο προαλειφόμενος για ηγέτης Ανδρέας Λοβέρδος καταγγέλλει τις «επιτυχίες» του Σαμαρά στο Eurogroup, αλλά κραυγάζει δυνατά, να τον ακούσει ως τον επόμενο ανασχηματισμό, ότι στηρίζει την κυβέρνηση. Και προς επίρρωσιν των λεγομένων του δηλώνει το αμίμητο: «(...) εμείς οι πολιτικοί, οι άνθρωποι της οικονομίας που ξέρουν (...)». Τέτοια ζήλεια για τον άλλοτε φίλο του Ευάγγελο! Μόνο εκείνος είναι και συνταγματολόγος, και διαπραγματευτής, και οικονομολόγος, και, και...
Ο ίδιος, ο κ. Λοβέρδος είναι απλώς συνταγματολόγος, όπως λέμε Πάκης Παυλόπουλος. Αγνοώ την άποψη επί του προκειμένου του κ. Μανιτάκη (ο οποίος ως συνταγματολόγος σπούδασε και γνωρίζει καλά τα της διοίκησης και δη της μεταρρύθμισης).
Ο φίλος του φίλου.
Αλλά όταν έφτασε επιτέλους στην ολομέλεια της Βουλής η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για εξεταστική επιτροπή που θα διερευνήσει πώς βρεθήκαμε στο πρώτο Μνημόνιο, να 'σου η υπεύθυνη, κυβερνώσα και Δημοκρατική Αριστερά να λέει όχι. ΟΧΙ, με κεφαλαία.
Μα δεν ήταν αυτός ο Φώτης Κουβέλης που κατακεραύνωνε στη Βουλή την κυβέρνηση Παπανδρέου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι εγκλημάτησε και εξηγώντας τους τόσους λόγους για τους οποίους αρνιόταν να το ψηφίσει (ακόμη κι ο Ψαριανός δεν το ψήφισε); Τώρα τι συνέβη;
* Προκύψανε νέα στοιχεία (άρα αναγκαίο το πρώτο Μνημόνιο και ανόητοι οι επικριτές του);
* Υπάρχει εθνικός κίνδυνος (δηλαδή για προδότες πολιτικούς), όπως συνέβη με τον Φάκελο της Κύπρου;
* Έκανε λάθος και δεν δήλωσε «παρών» και στο πρώτο Μνημόνιο, στέλνοντας τον Ψαριανό στην τουαλέτα;
* Θα ρυθμίσει το θέμα κατ’ ιδίαν με τους συνεταίρους του και θα στείλουν ισοβίως τον Γιωργάκη στο Χάρβαρντ και τον Παπακωνσταντίνου στα Παρθένα Νησιά;
Τον χτυπάς τον πεσμένο;
Μήπως η στάση αυτή έχει να κάνει και με τη συνέχεια; Δηλαδή, ψηφιζόταν εξεταστική επιτροπή για το πρώτο Μνημόνιο, μετά πώς θα αρνηθεί να ψηφίσει το ίδιο και παραπομπή των υπευθύνων για το χαντάκωμα της λίστας Λαγκάρντ; Θα γυρέψει από τον «κολλητό» να πει σε ποιο συρτάρι του άτιμου του γραφείου είχε σφηνώσει το USB; Τώρα που ενδέχεται να έλθουν εις γάμου κοινωνίαν;
Εκτιμώ όσους υπερασπίζουν φίλους και δεν χτυπάνε πεσμένους εχθρούς. Αυτό, όσο το θέμα αφορά τους δυο τους.
Όταν όμως αφορά έναν λαό που βλέπει τους κόπους μιας ζωής να χάνονται, τις ασφαλιστικές του εισφορές και, κατά συνέπεια, τις συντάξεις του να καταλήγουν στην Ντόιτσε Μπανκ, τον εθνικό πλούτο να εκχωρείται στους εγχώριους εθνικούς εργολάβους στο ένα χιλιοστό της αξίας του, ε, τότε δεν είναι θέμα fair play: είναι συνέργεια.
aygi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου