Η αλήθεια (που μας κρύβουν) για την κρίση

Η κρίση την οποία διέρχεται σήμερα η Ελλάδα είναι δευτερευόντως οικονομική. Φυσικά, από την καταμέτρηση των ευρώ που έχει στη διάθεσή του ο καθένας, εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό η προσωπική ευημερία του, επομένως έχει άμεση επίδραση και αντανάκλαση ευρύτερα στη συλλογική κοινωνία, αυτή η διαπίστωση ωστόσο δεν αναιρεί μια άλλη, αυταπόδεικτη πραγματικότητα.
Η κρίση είναι κυρίως πολιτικής ηγεσίας και εκπροσώπησης. Κρίση ηθικών αξιών και προτεραιοτήτων. Κρίση αξιολογικού κώδικα της κοινωνίας και των ηγετών της. Γι’ αυτό είναι τόσο σύνθετη και πολυεπίπεδη. Ένα χαρακτηριστικό που καθιστά δυσχερή την επαρκή αντιμετώπισή της, πόσο μάλλον την υπέρβασή της.
Από τα τέλη του 2009 μέχρι και σήμερα, έχοντας πλέον συμπληρώσει δυο χρόνια στον αυτοκαταστροφικό μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, η Ελλάδα ζει με… αστικούς μύθους. Ένας εκ των οποίων, που αυτοτροφοδοτείται από την αντίστοιχη ρητορική των Βρυξελλών, αναφέρει ότι η κρίση στην οικονομία έχει υπερ-ατλαντική αύρα. Προέρχεται δηλαδή από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με το λανθάνον υπονοούμενο να αφορά τις δραματικές επιπτώσεις από την κατάρρευση της Lehman Brothers, το 2008.
Οι «Financial Times» ήρθαν με εκτενές αφιέρωμά τους, να γκρεμίσουν τον καθρέφτη της παραπάνω συλλογικής παραμόρφωσης. Αφού διαπιστώνουν ότι η ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας είναι και πάλι όμηρος των εξελίξεων στην ευρωζώνη, στο περιθώριο αναμονής του αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών αλλά και της πολιτικής κρίσης που ξέσπασε στην Ολλανδία, προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Ή μάλλον πίσω.
Ανακαλώντας στην τρέχουσα μνήμη τις εξελίξεις που προηγήθηκαν, για να φτάσει η κρίση χρέους της Αθήνας να προσλάβει πανευρωπαϊκές διαστάσεις, οι «FT» επισημαίνουν ότι η ευρωζώνη ζει μια ύφεση δικής της κατασκευής. Που ουσιαστικά γεννήθηκε και γιγαντώθηκε από την πρόδηλη αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας της Ευρώπης να λειτουργήσει ως κάτι περισσότερο από… παιδική χαρά, όπως εύστοχα την έχει χαρακτηρίσει η «Monde».
Η διαπίστωση των «FT» είναι απολύτως αληθής, για όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ευρώπη, και δεν διακατέχονται από συμπλέγματα και μανίες καταδίωξης. Αν οι Βρυξέλλες είχαν παρέμβει προληπτικά στην ελληνική κρίση, όταν το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου άρχισε να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, τίποτα από όσα ζούμε μέχρι και σήμερα δεν θα είχε συμβεί.
Ακόμη όμως και από τη στιγμή που η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ξέφυγε από τον έλεγχο, το Βερολίνο κυρίως είχε πληθυντικές ευκαιρίες να προχωρήσει στις αναγκαίες παραχωρήσεις, ώστε να αποτραπεί η περαιτέρω διάχυσή της. Δεν το έκανε. Και φτάσαμε ως εδώ. Να εκφράζει το αίτημα για αλλαγή ο Φρανσουά Ολάντ.