Μα, ανατίθενται οι… μνήμες; Πρέπει να ανατεθεί σε έναν «δάσκαλο», η ηθική υποχρέωση να μεταφέρει, ίσως και τις μοναδικές του μνήμες απο την σύγχρονη ιστορία της χώρας, στους μαθητές του; Τα παιδιά μας - ευτυχώς - δεν έχουν μνήμες από κανένα γεγονός της σύγχρονης ιστορίας. Οι λέξεις, «χούντα», «δικτατορία», «εξέγερση», «φασισμός» αν δεν τους είναι τελείως άγνωστες, έχουν χάσει λίγο-πολύ το νόημά τους και μια σύγχυση αγγίζει το μυαλό και την σκέψη τους.Έχει, νομίζω, κάποιος το δικαίωμα να σκεφτεί, ότι οι πολίτες που δεν ενδιαφέρονται να κρατήσουν ζωντανή την ιστορική μνήμη και να κάνουν τα παιδιά τους κοινωνούς των γνώσεων και των εμπειριών τους, της Ιστορίας του τόπου τους, είναι πολίτες που θέτουν το μέλλον των παιδιών τους σε κίνδυνο. Θέλοντας ή μη τα αποκόβουν από ζωτικές πηγές, που είναι ικανές να τροφοδοτήσουν την ψυχή τους με αξίες και ιδανικά, να δημιουργήσουν αντιστάσεις απέναντι στη φτήνεια και των εκχυδαϊσμό των ημερών μας.
Ειμαστε λοιπόν κι εμεις υπεύθυνοι για την δική τους άγνοια. Εμεις οι γονείς τους, γιατί δεν συζητάμε μαζί τους όσο χρειάζεται. Εμείς οι καθηγητές τους, γιατί δεν έχουμε αντιληφθεί οτι μερικές φορές τα ουσιαστικότερα μαθήματα δεν προβλέπονται απο τα αναλυτικά προγράμματα και δεν βρίσκονται στις σελίδες των σχολικών βιβλίων. Αναφερόμαστε λοιπόν σε γεγονότα σαν κι αυτό που τιμάμε σήμερα επετειακά - μουσειακά και σχεδόν πάντα, με την αίσθηση της ρουτίνας.
Ο καλύτερος τρόπος για να δείξει κάποιος τον σεβασμό του και να αποδώσει τιμή είναι να προσπαθήσει να κάνει πράξη εκείνα, για τα οποία αγωνίστηκαν εκείνοι, που υποτίθεται πως τιμά. Ας γυρίσουμε στο βασικό σύνθημα των ημερών εκείνων και ας θυμηθούμε ποιό ήταν και τι απ΄όλα δεν έμειναν λόγια αλλ’ έγιναν ή γίνονται έργα.
ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Όσον αφορά το ΨΩΜΙ φαίνεται ότι ζούμε σε μια περίοδο παγκόσμιας άρσης σημαντικών κατακτήσεων των εργαζομένων, σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πού «κανείς» δεν γνωρίζει τίποτε για το «έγκλημα» και τον περιορισμό της ποιότητας σε αρκετούς τομείς της ζωής των ανθρώπων. Οι γεωπολιτικές συνθήκες, από τότε έχουν αλλάξει κατά πολύ, η ανθρωπομορφική σύνθεση της σημερινής κοινωνίας, πόρω απέχει απο την τότε εποχή.Στο θέμα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, γιατί πολύ απέχουμε απο τα σχολεία και τα πανεπιστήμια που θα είναι ελκυστικά και θα ανακαλύπτουν τάσεις και κλίσεις του ανθρώπου και θα του ανοίγουν πνευματικούς και καλλιτεχνικούς ορίζοντες, με πνεύμα στραμμένο στο μέλλον της επιστήμης και την γνώσης. Για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ φώναζαν εκείνα τα παιδιά και είναι γεγονός πως οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούν στη χώρα μας. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο για να φτάσουμε στη πλήρη ισοτιμία των πολιτών ανεξάρτητα απο φύλο, θρήσκευμα, κοινωνική θέση και υπηκοότητα. Οσο για την εθνική ανεξαρτησία, νομίζω οτι δεν μπορούμε να καυχηθούμε για την εφαρμογή μιας πλήρως ανεξάρτητης πολιτικής.
Ως πολιτεία, ως χώρα έχουμε νομίζω απομακρυνθεί απο τα οράματα του πολυτεχνείου. Αν τελικά απομακρυνθήκαμε τόσο απο εκείνον τον εαυτό μας ή αν ποτέ δεν είμασταν ειλικρινείς, τότε ας σταματήσουμε τις ψεύτικες αποδώσεις τιμών σε εκείνα τα ηρωϊκά παιδιά. Αν όχι τότε ας επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας εμείς οι μεγαλύτεροι και ας βοηθήσουμε τους νεότερους να διαλέξουν, αν όλα αυτά τους αφορούν, αφού πρώτα τους δείξουμε όλα αυτά που σηματοδοτούν μια άλλη στάση ζωής, απ’αυτήν που επικρατεί σήμερα.Υπάρχουν όμως και κάποιοι που εξακολουθούν την ιδια πορεία με το ίδιο ήθος. Ίσως με λιγότερο πάθος και λιγότερο ενθουσιασμό. Αυτοί δεν έχουν ανάγκη από τιμές και δόξες. Δεν είναι ήρωες αλλά αληθινοί άνθρωποι. Είναι αυτοί που …χαμηλώνουν γιατί απο μακριά δεν «ζωγραφίζονται τα όνειρα, δεν διακρίνεται η αλήθεια». Είναι η ζωή που συνεχίζεται, είναι η μικρή ελπίδα, πού όλοι έχουμε ανάγκη…
Πηγη:sch.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου