«Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ»

Όσοι το έζησαν, το κάναν κτήμα τους. Παραπάνω λόγος για όσους το ένοιωσαν από παιδιά. 1981, δημοτικό σχολείο, εκεί στις αίθουσες με τα ξύλινα πατώματα και θρανία, η τάξη που μύριζε κιμωλία με τον μαυροπίνακα, ο αυστηρός παιδαγωγός δάσκαλος με το γιλέκο,η ξανθιά δασκάλα με τα κόκκινα ταγιέρ και τα κραγιόνια και τα νύχια, με τα ψηλοτάκουνα, και οι πολεμικές σειρήνες της πόλης να ηχούν δοκιμαστικά πληρώνοντας το κενό της ατμόσφαιρας, αγκαλιάζοντας τον αέρα, που τον εισπνέαμε μαζί με τον αγχώδη ήχο, να περιμένουμε την ώρα του μαθήματος της μουσικής για να το τραγουδήσουμε.
Τιμή και τιμωρία, να στέκεσαι μονάχος μπρος στον μαυροπίνακα με τους στίχους γραμμένους και λίγα βήματα πίσω σου η τάξη όλη βωβή, κατά το δασκαλικό πρόσταγμα και ΄συ να τραγουδάς. Μόνο που τώρα, πρέπει ν΄αλλάξεις έναν στίχο, ο οποίος σε σύγχρονη μετάφραση χαρακτηρίζει την σημερινή κατάντια, που από ξένους περιμένουμε η Ελλάδα να σωθεί.
Η προγιαγιά μου η Σμυρνιά, έλεγε πως, άν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μη περιμένεις να σε ξύσει ο άλλος..εγώ προσθέτω το, ακόμα κι αν σε ξύσει, μετά θα θέλει και να σε πηδήσει.
Δεν θέλω να ”μη λησμονάνε τη χώρα μου”. Θέλω να την τιμώ Εγώ! Οι άλλοι, απλώς να την θαυμάζουν!