Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Πόση Ευρώπη θέλουμε; Πόση απώλεια εθνικής κυριαρχίας αντέχουμε;

Το τίμημα της δόσης – μαμούθ των 44 δισ. ευρώ ως προοίμιο της Ευρώπης του μέλλοντός (μας;) και τα υπαρξιακά ερωτήματα που θα πρέπει να απαντήσουμετου
Στην Ευρώπη συμβαίνουν συγκλονιστικές αλλαγές. Αλλά συμβαίνουν τόσο αργά που οι περισσότεροι δεν μπορούν να αντιληφθούν το συγκλονιστικό των εξελίξεων. Η Ελλάδα, ως ο αδύναμος κρίκος του ευρωσυστήματος, βρέθηκε και βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των τεκτονικών αλλαγών.
Μην γελιέστε: Η διαπραγμάτευση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, και η διαφωνία μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας για την αντιμετώπιση του προβλήματος, είναι καίρια, αλλά μας ξεπερνά. Άλλοι θα αποφασίσουν για αυτό, αυτοί στους οποίους χρωστάμε, όχι εμείς.
Το προοίμιο, ωστόσο, της Ευρώπης του μέλλοντός (μας;) είναι η απαίτηση από την Ελλάδα, ως τελικό αντάλλαγμα για τη δόση-μαμούθ των 44 δισ. ευρώ, να νομοθετήσει τον αυτόματο μηχανισμό διόρθωσης, που θα διαμορφώσει ένα καθεστώς σκληρής, μηνιαίας, δημοσιονομικής επιτήρησης: Για κάθε απόκλιση στον στόχο των εσόδων από φοροδιαφυγή και αποκρατικοποιήσεις, θα επιβάλλονται αυτομάτως περικοπές σε δημόσεις και κοινωνικές δαπάνες.
Ανάλογοι αυτοματισμοί, ως συγκεκριμενοποιήσεις του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας, υπό τον έλεγχο της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, που θα μεταβιβάζουν όλο και περισσότερα στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας στην υπερεθνική ευρωπαϊκή δομή, θα επιβληθούν, στη συνέχεια, στους λοιπούς προβληματικούς της ευρωζώνης, στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία. Θα συνοδευτούν βεβαίως και από άλλες παρεμβάσεις(αμοιβαιοποίηση χρέους, τραπεζική ενοποίηση), που θα αρχίσουν να μπαίνουν σε εφαρμογή μετά τις γερμανικές εκλογές, το φθινόπωρο του 2013, για να αποτελέσουν το status quo της Ομοσπονδιακής Ευρώπης, με απώτερο στόχο έναν υπουργό Οικονομικών, έναν υπουργό Εξωτερικών, έναν υπουργό Άμυνας.
Είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε για μερικά χρόνια ακόμα τις έξωθεν πιέσεις, ώστε να αποτελέσουμε ισότιμα μέλη μίας τέτοιας υπερεθνικής ομοσπονδιακής δομής, που θα διακρίνεται από φιλελεύθερα χαρακτηριστικά στην οικονομία, από κινητικότητα, ανταγωνιστικότητα, ανεκτικότητα, κοσμοπολιτισμό; Αλλά και από ένα πλαίσιο καθημερινότητας, τρόπου ζωής και αυτοπροσδιορισμού, όπου η ιδιότητα «Έλληνας»(και αντίστοιχα «Γερμανός», «Γάλλος», «Ιταλός»…) πηγαίνει πίσω από την ιδιότητα «Ευρωπαίος». Αυτό δεν σημαίνει ότι θα εξαφανιστούν οι εθνικές ιδιοπροσωπίες, αλλά νομοτελειακά θα φθίνουν στο συλλογικό φαντασιακό των κρατών.
Τα τελικά ζητούμενα της νέας ευρωπαίκής πραγματικότητας, βέβαια, για να να μην καταρρεύσει το εγχείρημα, είναι η εμβάθυνση της δημοκρατίας, η ενίσχυση της αλληλεγγύης και η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, η συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, με αναπόφευκτες δραματικές επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό, παραμένει ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή της στον «γενναίο νέο κόσμο» της Ευρώπης.
Πόση Ευρώπη, λοιπόν, θέλουμε; Πόση απώλεια εθνικής κυριαρχίας αντέχουμε; Σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα, θα κληθούμε, άμεσα ή έμμεσα, αργά ή γρήγορα, να απαντήσουμε εμείς. Ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί.
voria.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: