Το έλλειμμα της πολιτικής ελίτ

Παρότι ο λαϊκισμός του κίτρινου Τύπου πράγματι επηρεάζει τη διάθεση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης έναντι της χώρας μας, τον τελευταίο λόγο για το τι θα γίνει τελικά με την Ελλάδα τον έχουν οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών, καθώς και οι κυβερνήσεις του κέντρου, οι οποίες, προς το παρόν τουλάχιστον, ορίζουν τις τύχες της Ευρωζώνης. Αυτός ο κλειστός κύκλος ανθρώπων, λοιπόν, δεν είναι οργισμένος και απογοητευμένος με τους Ελληνες γενικώς, αλλά με την πολιτική μας ηγεσία και «ελίτ», κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα άλλωστε στις δημόσιες τοποθετήσεις των τελευταίων εβδομάδων. Και αν είναι εύκολο να αντιδράσει κανείς στις ανοησίες των δημαγωγών, πειστική απάντηση στα επιχειρήματα των ψύχραιμων Ευρωπαίων δεν είναι εύκολο να δοθεί.
Για παράδειγμα, από την αρχή της κρίσης, οι Ευρωπαίοι πιέζουν τους Ελληνες ομολόγους τους να «κάνουν κάτι» για τη φοροδιαφυγή. Ακόμη και σήμερα, ζητούν επιμόνως μία εντυπωσιακή κίνηση στο μέτωπο αυτό, όχι επειδή κόπτονται ιδιαιτέρως για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά γιατί θέλουν να αντικρούσουν τους λαϊκιστές στις δικές τους χώρες, οι οποίοι τους φωνάζουν ότι «βοηθάτε τους φοροφυγάδες». Μόνο το γεγονός ότι η πίεση αυτή έρχεται από το εξωτερικό, αντί να αποτελεί εθνική προτεραιότητα, είναι ντροπή για όσους Ελληνες κλήθηκαν να διαχειριστούν την κρίση.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για το διαρθρωτικό σκέλος του Μνημονίου. Διαδοχικές κυβερνήσεις μας κλαίνε και οδύρονται για τα «απάνθρωπα» δημοσιονομικά μέτρα, αλλά το μόνο που έχουν εφαρμόσει μέχρι σήμερα είναι οι οριζόντιες περικοπές. Στην αρχή, έλεγαν στους ομολόγους τους ότι οι μεταρρυθμίσεις, όπως το άνοιγμα αγορών και υπηρεσιών και η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, θέλουν χρόνο. Οι Ευρωπαίοι, συμπεριλαμβανομένων και των επικεφαλής των θεσμικών οργάνων της Ενωσης (Γιουνκέρ, Ντράγκι, Μπαρόζο, Βαν Ρομπέι, Σουλτζ) συμμερίστηκαν το επιχείρημα αυτό και υποστήριξαν την Ελλάδα απέναντι στις υπερβολικές ίσως απαιτήσεις του Βερολίνου. Πλέον, όμως, έχουν συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα δεν αφορά τον χρόνο απόδοσης των μεταρρυθμίσεων, αλλά το γεγονός ότι δεν γίνεται καν προσπάθεια. Αν η προσπάθεια είχε γίνει, τότε αστοχίες στο δημοσιονομικό κομμάτι θα γίνονταν πολύ πιο εύκολα ανεκτές. Και η Πορτογαλία άλλωστε δεν πετυχαίνει πάντοτε τους στόχους της, αλλά δεν αντιμετωπίζεται από τους εταίρους της ως ο «καρκίνος της Ευρωζώνης».
Αυτό που έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη οργή όμως είναι η απροθυμία της ελληνικής πολιτικής τάξης να «πάρει επάνω της» το πρόγραμμα προσαρμογής. Είναι κάτι που υπογραμμίζουν ρητά όλες οι τελευταίες εκθέσεις της Κομισιόν. Αντί να υποστηρίξουν την ανάγκη δημιουργίας σύγχρονου και λειτουργικού κράτους που δεν παράγει ελλείμματα, οι περισσότεροι Ελληνες πολιτικοί επαναλαμβάνουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν «τι συμφορά που μας βρήκε», απονομιμοποιώντας έτσι στην κοινωνία ακόμη και μέτρα που θα βελτίωναν την καθημερινότητά μας. Εκείνοι των οποίων η γνώμη μετράει στις Βρυξέλλες έχουν πια πειστεί: το ελληνικό πολιτικό σύστημα παραμένει γαντζωμένο στο μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία, γιατί προτιμά να συνεχίσει να «τακτοποιεί» τους μπατζανάκηδες στη Βουλή, παρά ν’ αλλάξει τη χώρα. Με αυτόν τον τρόπο, έχει δοθεί και πάτημα σε όσους πιστεύουν ότι για να σωθεί τελικά η Ευρωζώνη, πρέπει να ακρωτηριαστεί το προβληματικό της μέλος, ενώ η Ελλάδα έχει χάσει το δίκιο της όταν διαμαρτύρεται για τα λάθη που όντως έχουν γίνει και από τους Ευρωπαίους.
Κατ’ ορισμένους, αυτή η διαφοροποίηση μεταξύ λαού και πολιτικής τάξης είναι αυθαίρετη σε ένα δημοκρατικό καθεστώς. Ωστόσο, καμία κοινωνία δεν αποτελείται από αγίους, γι’ αυτό και υπάρχουν οι νόμοι και το κράτος. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η πληρωμή των φόρων δεν διασφαλίζεται θεσμικά, αλλά επαφίεται στον πατριωτισμό ενός εκάστου εξ ημών, είναι ελληνική πατέντα. Οπότε, ούτε η δικαιολογία «αυτή είναι η Ελλάδα» περνάει πια στην Ευρώπη. Από εδώ και πέρα, το πολιτικό μας σύστημα θα πρέπει να δίνει καθημερινά τεκμήρια αξιοπιστίας. Διαφορετικά, είναι βέβαιο ότι οι Ευρωπαίοι θα το εγκαταλείψουν πολύ σύντομα στην οργή του όχλου της χρεοκοπημένης Ελλάδας.
καθημερινή