Είναι τρομερό πώς από τις γερακίσιες, σφύζουσες από τεστοστερόνη χορευτικές φιγούρες παλαιοΠΑΣΟΚικής κοπής, το συνοφρυωμένο υπερήφανο ύφος, τα απλωμένα στην πίστα χέρια να ραπίζουν τον αέρα σαν δεκαπενταθέσιο ελικοφόρο που προσπαθεί να προσγειωθεί με 35 Μποφόρ, το ανοικτό υποκάμισο και την αντρίκεια γεμάτη νόημα σιωπή, καταλήγεις να βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση να απολογείσαι, να άγεσαι και να φέρεσαι από εδώλιο σε εδώλιο και από ανάκριση σε ανάκριση, παρασύροντας στη δίνη που έχεις προκαλέσει κι εκείνο το μεγαλοαστικό, φατάλ, μελαχρινό θηλυκό, με την υπέροχα μαυρισμένη επιδερμίδα και τις λιωμένες στο γυμναστήριο νευρώδεις γάμπες, που άλλοτε το βοηθούσες να ξεκολλήσει τα δωδεκάποντα Λουμπουτέν του από τα παρισινά πλακόστρωτα, καθ' οδόν προς το Four Seasons.
Θα μπορούσε κανείς να επιδοθεί σε ένα χείμαρρο περιγραφών αυτού του σταυραετού της πολιτικής, γνήσιου δείγματος μιας ελληνοσοσιαλιστικής αισθητικής που χάνεται ανεπιστρεπτί στα βάθη των προηγούμενων δεκαετιών και που για να την ξαναβρεί κανείς, σε πολύ κατώτερη παρωδιακή εκδοχή, θα πρέπει να ταξιδέψει στην ελληνική ύπαιθρο και στις συνεστιάσεις των ανά τη χώρα τοπικών γραφείων του ΠΑΣΟΚ.
Σε τι θα συνίστατο μία τέτοια αισθητική;
α) Πρέπει να έχεις την αίσθηση πως κάθε φορά που κερδίζεις τις εκλογές ή καλείσαι να εμφανιστείς από κοινού με τους συντρόφους από το κόμμα μπροστά στη θάλασσα των πιστών, οφείλεις κι εσύ κι εκείνοι να συμπεριφέρεστε όπως κάνουν οι X-Men κάθε φορά που τους καλεί το καθήκον διά στόματος του αρχηγού τους. Κλασική κίνηση το στοιχισμένο ταυτόχρονο περπάτημα που δηλώνει ότι «είμαστε και πάλι εδώ. Ναι οι ίδιοι. Οι δεσμοί μας αντέχουν στο χρόνο πολλώ δε μάλλον εφόσον μας συνδέει ένα κοινό παρελθόν κι ένα κοινό πεπρωμένο». Αλλά και το υψωμένο βλέμμα στον ουράνιο θόλο σαν να προσπαθείς να διακρίνεις το σήμα του Μπάτμαν.
β) Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σου, ακόμη κι αν αυτό φέρει το μετριοπαθές όνομα «χαλασμός κόσμου», εσύ οφείλεις να στέκεσαι και να αποφαίνεσαι για τα πράγματα, με την ίδια φυσική άνεση και αδιασάλευτη αδιαφορία που επιδεικνύει κανείς όταν τον ρωτάει Πακιστανός στο δρόμο: «Ξέρει ποιο ντρόμο πάρει, πάει εκεί;».
γ) Αν και όλοι ξέρουν πως είσαι στην κοσμάρα σου και πως δεν επικοινωνείς με την εξωτερική πραγματικότητα παρά μόνο μέσω εκείνου του ηλίθιου χαμόγελου που παίρνει κανείς όταν τον τραβάνε φωτογραφία, έχοντας την αίσθηση ότι έτσι ξεχειλίζεις από αβίαστη γοητεία, αν και όλοι ξέρουν ότι είσαι αγαθιάρης και ότι το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να πάρεις το μερίδιό σου, όταν τίθεται ζήτημα κρίσης ταυτότητας του κόμματος, εσύ πρέπει να εμφανιστείς ως ενωτική δύναμη σε απευθείας σύνδεση με το πνεύμα των καθιδρυτικών πατέρων του κόμματος και να τραβήξεις αυτιά, ανεβάζοντας τους τόνους, τη στιγμή που ξέρεις καλά πως κατά βάθος όχι μόνο δεν σε ακούν, αλλά επιπλέον τα αρχ...α τους κουνιούνται!
δ) Όταν παρευρίσκεσαι σε κέντρα διασκέδασης και ανεβαίνεις με αργό βηματισμό στην πίστα για να την κατακτήσεις, πρέπει να επιστρατεύσεις όλη τη σπασμική σου ικανότητα, διότι ο λαός ταυτίζεται πάντοτε με τις λαϊκές μορφές αμιγούς νταλκά, οπότε και η παραμικρή χειρονομία ή φιγούρα σου θα πρέπει να επιτελείται πεταχτά και σπασμωδικά σαν να θέλεις να ξεκολλήσεις το πόδι ή το χέρι σου. Κάθε σκελετική κάκωση την επόμενη ημέρα δεν θα είναι παρά ένα ακόμη παράσημο στο πέτο σου.
στ) Τέλος, επειδή πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται πράγματι μία σπουδαία, δυνατή γυναίκα (δηλαδή, ας μην πλανώμεθα, οι μαμάδες μας και όχι κάποια άλλη), το θήλυ που μέλλει να πάρει θέση δίπλα του και να τον συντροφεύσει πράσινα και σοσιαλιστικά, θα πρέπει να είναι ικανό να σύρει... καράβια και υποβρύχια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου